‘’Musa Kitabı’’nın muhtevasını kanaatimce, levhalarda yazılı olarak verilen On Emir’le (Astaral Ha-Divarim) sözlü olarak verilen kanun ve hükümler oluşturmaktadır. On Emir’in de dahil olduğu bu kanun ve hükümlerin bütününe hem ‘’Tora’’ hem ‘’Mitzva’’ denilmektedir. ‘’Tora’’ genel, ‘’Mitzva’’ ise daha özel bir anlam taşımaktadır. ‘’Musa Kitabı’’nın (Tevrat’ta ‘’Sefer Muşe’’, Kur’an’da ‘’Kitabu Musa’’) muhtevasını oluşturan bu kanun ve hükümler, Musa’ya bir defada toptan değil, ihtiyaç hasıl olduğu anda vahyedilmiştir. Bunu hem Kur’an hem Tevrat teyit etmektedir. Kutsal kitapların bir defada inzal edilmesi vahyin genel mantığına aykırıdır. Kur’an nasıl olaylara bağlı olarak uzun zaman içinde vehmedilmişse diğer kutsal kitaplar da aynı şekilde vahyedilmiştir.
Musa’nın kendisine gelen vahiyleri yazıp yazmadığı tam olarak bilinmemektedir. Tesniye’deki anlatılara dayanılarak, Dıvarim Rabah’da ve Musa bin Meymun’un (Maimonides) Nişne Tora isimli eserinde, Musa’nın on üç Tevrat nüshası yazdığı, bunların on ikisini on iki kabileye dağıttığı, birini de Ahid Sandığı’nın içine koyduğu zikredilmektedir. Divarim Rabah’da ve Mişne Tora’da yer alan bu haber, Tanah’ın 1.Krallar ve 2. Tarihler kitapları tarafından DOĞRULANMAMAKTADIR. Zira bu metinlerde, Süleyman zamanında Ahid Sandığı’nın açıldığı ve içinden İki Taş Levha’dan başka bir şeyin çıkmadığı belirtilmektedir. Buna göre ya bu nüsha kaybolmuştur veya Divarim Rabah’da ve Mişne Tora’da anlatılanların tarihi gerçekliği bulunmamaktadır. Yahudi araştırmacı Hava Lazarus-Yafeh son düşünceyi destelemektedir. Müslümanlarla Yahudiler arasındaki tahrif polemiğini kapsamlı olarak inceleyen Lazarus-Yafeh, on üç nüsha teorisinin Müslüman polemikçilere karşı uydurulduğu kanaatindedir. (Lazarus-Yafeh, ‘’Tahrif and Thirteen Torah Scrolls’’,ISAI 19 (1995) sayfa 85) Tesniye’de Musa’nın Tevrat’ı yazdığını ifade eden cümlelerden sonra Tevrat’ın muhtevasının daha üç bab devam etmesi ve Rabbani kaynaklardaki tek nüsha ile alakalı rivayetler bu kanaati teyit etmektedir.
Bütün bunlar Tevrat’ın Musa’dan çok sonra tedricen ortaya çıktığını göstermektedir. Muhtemelen Musa’ya gelen vahiyler belli bir döneme kadar hafızalarda sözlü olarak korunmuş daha sonra birileri tarafından bütün kaynaklar derlenerek yazıya geçirilmiştir. Bu metne, MUSA’YA GELEN VAHİYLE İLGİSİ OLMAYAN İLAVELER DE KATILMIŞTIR. BÖYLECE, METNİN MUHTEVASI KABARMIŞ VE NETİCEDE MUSA’YA VERİLDİĞİNE İNANILAN ‘’Tevrat’’ ortaya çıkmıştır.
Musa’dan çok sonra tespit edilmiş olan bu Tevrat, rabbani kaynaklarda anlatıldığına göre, asli yapısını koruyamamış, devamlı değişikliğe tahrifata maruz kalmıştır. Yahudi kralı Yoşiya’nın Mabed’deki katakompa gizlemesinden sonra da bir daha ele geçirilememiş ve tamamen ortadan yok olmuştur. Kudüs Talmudu’nda belirtildiğine göre bu Tevrat halen oradadır.
Bugün mevcut olan Tevrat, 2. Mabed Dönemi’nde Ezra tarafından oluşturulmuştur. Soferim de bu yeni Tevrat’ın teşekkülünde önemli rol oynamıştır. Ezranın oluşturduğu Tevrat’ın Makkabiler Dönemi’ne kadar birçok versiyonu kullanılmıştır. Makkabiler Dönemi’nde Tevrat metni standart hale getirilmiştir. Bu metin, bütün Yahudi cemaatlerine dağıtılmış ve ellerindeki eski nüshalarla değiştirilmiştir. Böylece, bütün Yahudi dünyasında Tevrat’ın tek versiyonunun kullanımı yaygınlaşmıştır. Bu yüzden Musa bin Meymun (Maimonides) ve Abraham İbn Davud gibi Yahudi savunmacılar zamanlarındaki bütün Tevrat nüshalarının aynı versiyona dayandığını iddia edebilmişlerdir. Daha sonra ortaya çıkan masoriteler, Tevrat’ın bugünkü metninin yazım ve kıraat kurallarını belirlemişlerdir.