Bu vesileyle sufiler arasında birbirinden farklı iki ayrı meşrebin olduğunu da belirtmem de fayda var Bunlardan birisi, Muhâsibî, Ebû Talib-i Mekkî, Cüned-i Bağdâdî, Sülemî, Tûsî ve Kuşeyrî gibi sûfîlerde söz konusu olan “sahv”, “temkîn” ve zâhir-bâtın dengesine riayet etme tarzında kendini gösteren meşreb; diğeri ise Râbiatü’l-Adeviyye, Bâyezîd-i Bistamî, Hallâc-ı Mansûr vb. şahsiyetlerde kendini gösteren “aşk”, “cezbe”, “telvîn” ve bâtıni manaların verdiği coşkunluk içerisinde zahirî manayı ikinci plâna atma şeklinde kendini gösteren meşreb. Bu meşreplerden bilhassa ikincisi, ilk devirlerden itibaren fıkıh, kelâm ve hadis âlimlerince hazmedilememiş, bu yüzden birçok sufi takibata maruz kalmış, hapsedilmiş, hatta Hallac gibi öldürülenler olmuştur. Horasan bölgesinde yayılan tasavvuf anlayışında bu ikinci meşrep hâkim olurken, Irak bölgesinde de daha çok birinci meşrep hâkim olmuştu