İslam’da günah deruni ve kalbi yapıdan gelir. Günahın deruni ruhi ve manevi oluşuna dair Kuran-ı Kerim’in sunduğu günah, kalbi insanın şuur fonksiyonuna katılan duygularından belli bir yeri işgal eden insani bir vakıa olarak ele alınmaktadır.
Kur’an-ı Kerim günahın deruni oluşuna dair eba (Bakara suresi 24 ve 282. Ayetler İsra suresi 89-99. Ayetler Taha suresi 56, 116 ve FURKAN SURESİ 50. AYET) enkere (Yusuf suresi 58. Ayet ve Nahl suresi 22. Ayet) teammede (Nisa suresi 93. Ayet Maide suresi 95. Ayet ve Yusuf suresi 58. Ayet) sağa (Enam suresi 13. Ayet ve Mülk suresi 4. Ayet) kasa (Bakara suresi 74. Ayet, Maide suresi 13. Ayet Enam suresi 43. Ayet Hacc suresi 53. Ayet Zümer suresi 22. Ayet Hadid suresi 14. Ayet) rane, rabe (Tövbe suresi 45. Ayet ve 110. Ayet Hadid Suresi 14.ayet) mera (Bakara suresi 147. Ayet Al-i İmran suresi 60. Ayet Hud suresi 17. Ayet ve 109. Ayet) ve zebzebe (Nisa Suresi 143. Ayet) kelimeleri kullanılmıştır.
Nevvas b. Seman’dan rivayet edilen bir hadiste Resulullaha (S.) iyilik ve günahtan sordum da şöyle buyurdu:’’ İyilik ahlakın güzel olmasıdır, günah ise kalbini tırmalayıp insanlarında muttali olmasından hoşlanmadığın şeydir.’’ Bir başka hadis’te ise Resulullah (S.) Vabisa’ya:’’İyilik ve günahtan sormaya gelmiştin değil mi? Vabisa ‘’evet’’ der, Resulullah parmaklarını bir araya topladı onlarla göğsüne üç defa vurdu ve şöyle dedi: ‘’Nefsine danış, kalbine danış ey Vabisa! İyilik nefsinin kendisine ısındığı ve kalbinin itminan duyduğu günah ise nefsini tırmalayan ve göğsünde tereddüde yol açan şeydir’’ buyurdu.
Bu ve benzer hadislere bakıldığında günah, kalbe ızdırap veren gönlü daraltan bir şeydir. Ancak bu kalbe ızdırap ve sıkıntı veren duygu kişinin Rabbiyle bağlantısına yani dindarlık derecesiyle yakından alakalıdır. Diğer bir manada kişinin başkalarının bilmesini istemediği şeydir. Yapılan fiil insani değerlere yakışmadığı ve insanın saygınlık ve değerini düşüreceği için kişi bunun başkaları tarafından bilinmesini istememektedir. Günahın iman ile bağlantısını ifade eden bir başka hadiste ‘’Kişi kötülük yapar da bu ona rahatsızlık verirse işte o mümindir.’’ Buyrulmuştur. (Ahmed b. Hanbel, Müsned)