Yusufiyeli Nickli Üyeden Alıntı

islâm hukukçuları derler ki: Neyi ifade ettiği anlaşılmayan yabancı söz ve rumuzlarla bir şeyler okuyarak yapılan afsun da aynı şekilde dinen haramdır. Çünkü buna sihir veya küfür karışabilir. Fakat afsun diye anılan okuma, anlaşılan bir dilde ise ve yüce Allah anılarak O’ndan yardım isteniyorsa, yasak ya da haram olmaktan da öte, bunu yapmak dînî yönden tavsiye bile edilmektedir. Bu durumda afsun diye anılan bu okuma, bir nevi tedâvi şekli olarak kabul edilebileceği gibi, yüce Allah’a dua niteliği de taşır. Halbuki câhiliye dönemi afsunu, daha çok sihir, şirk ve tılsım dolu anlaşılmaz ifadelerden oluşuyordu.Bir gün büyük sahâbî İbn-i Mes’ûd (r.a), hanımına bu gibi câhiliye dönemi afsunlarından uzak durmasını tavsiye ederken hanımı şu karşılığı vermişti:- Bir gün dışarıya çıktığımda falan kişi bana bakmıştı da onun tarafındaki gözüm hep sulanmaya başlamıştı. Ondan sonra gözümü her afsunladığım zaman sulanması kesilir, afsunlamadığım zaman da hep sulanırdı.- İbn-i Mes’ûd ona dedi ki: İşte o şeytandır. Ona itaat ettiğin zaman seni bırakır, ona karşı geldiğin zaman da parmağı ile gözüne vurur ve sulandırır. Halbuki Hz. Peygamber’in (s.a.s) yaptığı gibi yaparsan senin için daha hayırlı olduğu gibi daha da sağlıklı olursun. Buna göre temiz su ile gözünü yıka ve şöyle dua et: “Ey bütün insanların Rabbi olan yüce Allah’ım! Sıkıntıyı sen gider ve hastalığa sen şifa ver. Şifayı veren sensin, senin vereceğin şifadan başka hiçbir şifa yoktur.”[ Buhârî; Mardâ, 20, 38, 40. Müslim; Selâm, 46-49. İbn-i Mâce; Tıp, 19, 36, 39. Ebû Dâvûd; Tıp, 18, 19. Tirmizî; Daavât, 111. Ahmed b. Hambel; Müsned, IV/ 259. VI/44, 45, 50, 108, 109, 114, 120, 125, 126, 127, 131, 208, 261, 278, 280]Her konudaki hastalık, insanın sağlığını bozan ve onu huzursuz eden bir durumdur. İnsan bu huzursuzluğu tedavisi için elbette maddi ve mânevi bazı çarelere başvurmalıdır. Her hastalık, mutlaka maddî olmayabilir. Mânevî bazı sebeplere dayanan hastalıklar da vardır. Meselâ Hz. Peygamber (s.a.s) “Göz değmesi vardır ve gerçektir”[ Buhârî; Tıp, 36, Müslim; Selâm, 41.] buyurarak hastalığın bu yönüne de işaret etmiştir. Gerek mâddî ve gerekse mânevî hastalığa düşen kimse, hastalığını iyileştirecek türden tedavî olmalıdır. Nitekim Hz. Peygamber (s.a.s) şöyle buyurmuştur: “Tedâvî olunuz. Çünkü derdi yaratan Allah, ilâcını da yaratmıştır.”[ Buhârî; Tıp, 4, 12, 24. Muvatta’; Ayn, 12. Ahmed b. Hambel; Müsned, I/413, 446, III/156.]Hz. Peygamber (s.a.s) ile O’nun değerli ashâbının uygulamasına göre bazı mânevî hastalıklar için okuma ve duânın faydası olduğu görülmüştür. Ancak okunan şeyin afsun gibi anlaşılmayan şeyler değil, Kur’ân âyetleri gibi anlaşılan ve dua olarak yüce Allah’a yöneltilen şeyler olmalıdır.
Ayet ve duaların yazılarak (muska) taşınması hususunda iki görüş bulunmaktadır:
a) Hz. Aişe, Malik, eş-Şafii ve Ahmet b. Hanbel gibi hukukçuların birçoğu bunun caiz olduğu görüşündedir.
b) İbn Abbas, İbn Mesud, Hanefi Mezhebi ve bazı Şafii fakihler ayet ve dualar yazarak nazarlık vb. taşınmasının caiz olmadığı görüşünü benimsemişlerdir.
c) Muskacılığın bir meslek haline gelmemesi dinin ve dini duyguların hasis menfaatlere alet edilmemesi bakımından ikinci görüş dikkat çekicidir.
Bazı Alimlere göre, okunması caiz olan âyet ya da duâları bir kâğıda yazıp usûlünce hastanın bir yerine asmak tasa yazıp suyunu içirmek mümkündür [ Elmalılı Muhammed Hamdi Yazır; Hak Dini Kur’ân Dili, s. 6397.] Ancak yazma ya da okuma sûretiyle tedâvînin caiz olabilmesi için;
1- Okunan veya yazılan şeyin, âyet, hadis veya mânası anlaşılan bir dua olması, yani anlamı bilinmeyen ve hatta okunamayan bir takım rumuz, şekil ve isimlerin bulunmaması,
2- Anlamı bilinmeyen birtakım isim harf ve rakamlar kullanılamaz. Nazarlık, boncuk vb. takılmasını Hz. Peygamber yasaklamış bunu yapanları şiddetle kınamıştır.
3- Tıbbi tedavide olduğu gibi okuma yazmada da şifa verenin yalnız Allah (cc) olduğuna inanılmalıdır.
4- Sevdirmek ve nefret ettirmek gibi tedaviyle alakası bulunmayan maksatlarla yapılmamalıdır.