Bizce kullarımızın en erdemlisi ve en sevgilisi, ana-babası ve evlâdı olup da, kalbi onlardan geçmiş olan, yalnız bize bağlı bulunandır. Eğer ana-babası ölse onların ölümüne üzülmez, evlâdı ölse onların ölümüyle de kederlenmez. Böylece o kulumuz bu düzeye vardığında bizim indimizde o, "lem yelid ve lem yûled (O, doğmadı,doğurrnadı)" : “Anasız, babasız ve evlâdsız” makamında olur. Bizim sevgimiz, muhabbetimiz yüzünden ana-babasının ve evlâdının yokluğunu algılamamış kimse, birlik ve teklik (vahdaniyet ve ferdaniyet) lezzetini bulamaz.

@[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...] hocam herşeyi yaptın da bu mu kaldı gibi olacak belki ama anne baba ya da evladın ölmesini algılamamak... Bu nasıl olacak, haşa itiraz etmek için demiyorum asla, peygamber efendimiz de evlatları ölünce üzüldü, bu kayıpları yaşayınca isyan edilmemeli ama hiç üzülmemek hatta algılamamak... Bunun nasılını anlayamadım