Ve aleykümselam kardeşim,

Olaya başka bir yönden yaklaşacağım inşaAllah..

Ruhumuz, her türlü şeyi yapabilecek güçtedir. Allah c.c ruhumuzu bedene koyduğunda, ruha dedi ki, bu gözlerle göreceksin halbuki ruh için ön ve arka yoktur, uzak ve yakın da yoktur. Ama ona bu gözün kabiliyetince görmeyle sınırlandırdı. Konuşurken bu dil ile konuşacaksın, halbuki ruhun konuşmasına, uzaktaki bir kimseye bunu duyurması için bağırmasına ihtiyacı yoktur. Bu kulaklar ile duyacaksın, halbuki en uzaktakileri bile duyabilecek güçte hem de milyonlarca kişi aynı anda konuşsa hepsini aynı anda bir birine karıştırmadan duyabilir. Bu ayaklarla yürüyeceksin, halbuki bir yere gitmesi için yürümeye ihtiyacı yoktur.

Rüyada uçtuğumuz halde neden rüyada olduğumuzun farkına varmayız biliyor musunuz? Çünkü uçmak ruh için olağan bir şeydir o yüzden uçmayı garipsemeyiz..

Bu saydığım şeyler aslında evliyaların kolayca yapabildiği şeylerdir. Çünkü onların ruhu bedene hapis değildir. Bizlerin ruhları bedene hapsedilmiştir ta ki bu hapislikten kurtulana kadar.. Bu yüzden bizler ruhumuzu dünyadeyken özgür kılmak için çabalarız. Çocukların ruhları yetişkinler gibi günahlarla ruhlarını karartmamış ve temizdirler. Hatta bir kimse evliya gibi olmak isterse çocuklar gibi olsun denilmiştir.

Yalan söylemezler kimseye kin tutmazlar küçük şeylerden bile mutlu olurlar.. Ama kişinin anne babası veya çevresi o kişiyi köreltir. Onu hapis hayatına ilk onlar hazırlar..

Bebeklerin beyinleri mısır tarlasına benzer. Etrafındaki şeyler veya yaşadıkları o tarla üzerinde iz bırakır ve hep bu izleri kullanmaya başlar..

Velhasılı kelam, her şey anne karnında başlar. Çocuk doğduğunda artık her şey için çok geç kalınmış bile olabilir. Vesselam..