Kaç nesil zehirlendi Yeşilçam denen öğütücüyle! Her filmi kaç defa seyrettirdiler, dönüp dönüp izledik.

İnek şaban filmlerinde çok güldük ama, haya perdemizi de çekip durdular kenarından. Recep, Şaban ve Ramazan isimlerini paspas ettiler. Öğretmenler odasında sigara içen adamlara kahkahalarla güldük, hâlâ gülüyoruz. Her Müjdat Gezen filminde ayı oynatıcısı anormalliğine sürüklediler ruhlarımızı.

Müjde Ar filmlerinden bahsetmiyorum bile.

Cüneyt Arkın filmleri, zaten olmayan tarih bilincimizi daha da enkaza çevirdi. Bizans prensesinin koynuna giren bir Battal Gazi portresinin etkisinden kim nasıl kurtarsın yakasını...

Vita yağı bize revâ görenler, benzer bir kalitesizliğe mecbur ettiler bizi.

Hülya Koçyigit-Ediz Hun filmeleri, sevgisine karşılık bulamayan her erkeğin meyhanede sabahlaması gerektiğini işledi bilinçaltımıza.

Oyalandık durduk.

Rüştü Asyalının Keloğlan filminde söylediği aykızım türküsünü 80'li yıllarda doğmuş hangi insan bilmez ki. En masumu o belki de.

Sezerciğin 'Allah Baba' diye ettiği dualara amin dedirtip gözyaşı döktürdüler eli tesbihli annelere...

Bir nesli öğüttüler. Şimdi anlıyoruz ki her filmde bize sövmüşler. Kutsal bildiğimiz ne varsa ayaklar altına almışlar.

Biz de gülüp geçmişiz. Adı "nostalji" olmuş, "kültürümüz" olmuş, geçmişin güzel hatıraları olarak yazılmış bilinçaltımıza. "Gitmesek de görmesek de o köy bizim köyümüzdür" umursamazlığını sokmuşlar gözümüze.

Meğer He-man, Voltran ve kovboy filmleri çok daha masummuş. En azından 'gölgelerin gücü adına!' diye bağırıyordu He-man, kıvırmadan açıkça, harbiydi.

Şimdi daha içinden çıkılmaz bir garabetle yüzyüzeyiz; sosyal medya keşfet'leri, Tiktok akış videoları, tv dizileri, müzik klipleri...

Tercihlerimizin dizginlerini tutmak her zamankinden daha da zor şimdi.

Biliyorum yine abarttım!

Nelere duygulanıp, nelerle neşelendiğimize, nelerle oyalandığımıza dikkat edelim diyorum sadece...

Arınalım diyorum!