Bu gün bir haberde, doğum sancısı başlayan anne köpeğin arka ayaklarından sıkı sıkı bağlanarak, yavruların içinde ölmesi ile, anne köpeğin de öldüğü bir fotoğrafa denk geldim.
Sahile indim, hafif güneşi görmüş küpeli köpekler, kumlarda güneşleniyordu.
Etrafta dünyanın Halife’si insan görünümlü Beşer’ler azdı, azdık. Rahattılar.
Tek bir dileğim olsa, bir canlıya eziyet eden insanın, o acıyı , işlediği kötülüğün hemen arkasından hissetmesini isterdim.
Acıdan nasıl zevk alıyor ise, kendi hissedince aynı duyguda kalabilecek mi?
Yazın eziyetle çalıştırdığı katırları, kışın beslememek için, soğukta donarak ölmeleri için dışarı atan insanların Boğaz’ından o rızkın geçmemesini dilerdim.
Kıyamet kopacak, deprem olacak , öleceğim diye ödü patlayan insanoğlunun, bir misafirhane de yaşadığını hatırlaması ve uykudan uyanması ne güzel olurdu.
Ben kötü değilim, sen kötü değilsin de kim kötü? Ya susan?