Hiç durmamacasına koşturduğum zamanlarım var. Sonra her nasılsa âniden durakladığım, engel olamadığım, ayaklarımın tonlarca ağırlaştığı, bir adım olsun atamadığım zamanlar.

Nice dağları aşmaya, nice hedeflere ulaşmaya niyetlenip, düz yollarda yorulup yığılıp kaldığım zamanlar.

Susayıp acıktığım, kana kana içip doyduğum zamanlar. Heyecanla uyuyamadığım, gözüme uyku girmeyen, sonra da hissis, bir taştan beter hareketsiz uyuyup hiç uyanamadığım zamanlar...

Koşarken koşmanın kıymetini bilemedim sadece, duruyorken durmanın sükunetine eremedim.

Koşmak mı hayırdı, yoksa durmak mı bilemedim!