Muhammed peygamber aleyhisselatu vesselam şöyle der; ben dedem İbrahim'in duası, kardeşim İsa'nın müjdesiyim. Dua biraz karmaşık bir denkleme dahil olmak anlamına da geliyor. Dua eden insan kendi sahilerinden vazgeçer, belkilerin daha sahici olacağına inanır. Dua eden adam her söylediğini işiten, her derdine çare olabilecek bir yaratıcıya inanarak dua eder. Tercihler, dualar, kaderler sarmalında bize karmaşık gelen ama müthiş doğru sonuç veren bir denklemin içindeyiz sadece. İnsan bütünüyle kendi tercihlerini mi yaşıyor ki! Başkalarının belkileriyle bir ömr tüketen o kadar çok tnıdığım var ki. Çevremizdeki insanlarla etkileşimimizden ortaya çıkan bir bütünün parçasıyız... Kendi tercihlerimizin sorumluluğunu almaktan kaçışımızın da ifadesi belki her şeyi duaya bağlamak. Ya da herşey yapılmış ve yapılmamış dualardan ibarettir. Yazdıklarım doğru demiyorum, hissiyatım bu yönde sadece.