İbnu Salim şunu anlatmıştır: “İshak b. Ahmed vefat ettiği zaman, Sehl b. Abdullah, tekkesine geldi. Orada bir sepet buldu; içinde iki tane şişe vardı. Şişelerin birisinde kırmızı, diğerinde ise beyaz bir şey bulunuyordu. Ayrıca bir parça altın ile, bir parça gümüş buldu. Altın ile gümüş parçalarını Dicle’ye attı, şişedeki şeylere de toprak karıştırdı. Halbuki İshak’ın borcu vardı.
İbnu Salim şöyle devam etmiştir: “Ben, Sehl’e: “O şişelerin içinde ne vardı?” diye sordum; Sehl: “Birisinde öyle bir madde vardı ki, kilolarca bakıra ondan bir dirhem konacak olsa, onu altına çevirirdi. Diğerindeki maddeden de kilolarca kurşuna bir miskal konacak olsa onu gümüşe çevirirdi!” dedi.
Ben bunu işitince Sehl’e: “Peki öyleyse İshak (bu sanatını kullanarak) elde edeceği cevherden borcunu ödeseydi ne olurdu?” diye sordum; Sehl: “Ey dostum o, (altına gümüşe güvenip Rabbini unutarak tevhid anlayışını ve) imanını zedelemekten korktu; (onun için bu yola girmedi!)” dedi.