Ali Tantavî Anlatır; Bir Gün Aklıma “Acaba Allah Beni Seviyor mu” Sorusu Takıldı. Derken Allah’ın, Kullarına Olan Sevgisinin Kitabında Zikredilen Bâzı Özelliklere Sahip Kimseler İçin Olduğunu Düşündüm ve Nefsimin, Bunlardan Hangisine Sahip Olduğunu Görmek İçin Bu Vâsıfları Zihnimde Canlandırmaya Başladım.

Ancak Soruma Bir Türlü Cevap Bulamamıştım!

Bulduklarım Şuydu:

1. Allah Takvâ Sahiplerini Sever... Ben ise Kendimi Onlardan Saymaya Cesaret Edemedim.

2. Allah Sabırlı Davrananları Sever... Ben ise Sabrımın Az Olduğunu Hatırladım.

3. Allah Cihad Edenleri Sever... Ben ise Tembelliğimi ve Gücümün Zayıflığını Aklıma Getirdim.

4. Allah Muhsin Olanları Sever... Ben ise Bu Vâsıftan Ne Kadar Uzaktım!

Zihin Dünyâmdaki Araştırmamı Bitirdiğimde, Nefsim İçin Allah’ın Seveceği Bir Vâsıf Bulamamaktan Korktum.

Amellerimi Gözden Geçirdim ve Gördüm ki, Onların Çoğu Tembellik, Riyâ Bulantısı ve Günâhlarla Karışmış.

En Sonunda Aklıma Allahû Teâlâ’nın Şu Buyruğu Geldi:

{إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ}

Şüphesiz ki Allah, Çokça Tevbe Edenleri Sever [Bakara 222].

Böylelikle Tevbenin, Sanki Benim ve Benim Gibiler İçin Olduğunu Hemen Anladım. Bunun Ardından Hemen:

“Estağfirullâh ve Etûbü İleyh (Allah’ım Senden Af Diliyor Sana Tevbe Ediyorum)”

“Estağfirullâh ve Etûbü İleyh (Allah’ım Senden Af Diliyor Sana Tevbe Ediyorum)”

“Estağfirullâh ve Etûbü İleyh (Allah’ım Senden Af Diliyor Sana Tevbe Ediyorum)”

Demeye Başladım. Belki de Bu Sayede, Allah’ın Sevdikleri Arasına Girmiş Olurum.

[Alıntıdır]