Erkeklerin kalpleri katılaştıkça, gözyaşları kurudukça, duasız ve kıblesiz kaldıkça daha da büyüyor yaralar, daha da çok inciniyor kadınlar, daha da çok savruluyor çocuklar.

Efendimiz'inﷺ, torunu Hz. Hasan'ı şefkatle öptüğünü görünce, "benim on çocuğum var hiç birini öpmem" diyen adamın hâli geliyor aklıma...

Kalplerimiz katılaştı, hatta taştan daha da sert şimdilerde. Göz pınarlarımız kurudu, en son ne zaman bir damla yaş akıttık hatırlamıyoruz. Ama ağrıyla değil acıyla değil, ıpıslak rahmetle...

Ağlarsak, kalbimiz yumuşarsa, kırıp dökmeden konuşmaya başlarsak modern çağın bize yaptığı makyajlar bozulur, guaj renkleri akar, kalbimiz görünür diye, aciz ve güçsüz zannederler diye, "el ne der" diye ödümüz kopuyor...

Kalbimizi yumuşatacak, gözlerimizdeki donukluktan bizi kurtaracak bir çâreye muhtacız.

Çok muhtacız!