Allah Resûlü bütün âlemler için rahmettir.

وَمَٓا اَرْسَلْنَاكَ اِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ ﴿107﴾

“Biz seni âlemlere rahmet olarak gönderdik!”
Enbiya Sûresi 107

Allah Teâlâ, insanlığın esenlik, rahmet, barış ve huzur içinde olması için Muhammed (s.a.s.)’i gönderdi. O hem kendi asrının hem diğer asırların merhametidir. Çünkü onun öğrettiği nebevi yöntem, rahmet ve merhamet içermektedir. O, insanlara savaşı öğretmek için değil, barış nasıl yapılır, barışın yolları nelerdir ve barış nasıl sürdürülür onu öğretmek için geldi. Onun katıldığı savaşlarda kan gövdeyi götürmüyordu. Savaşın sonunda esirler öldürülmüyordu. Savaşın sonunda insanlar toplu kıyımlardan geçirilmiyordu. O, savaşmayı yok etmek zanneden insanlara, savaşın bu olmadığını öğretmek için geldi. O, âlemlere rahmettir.

O, tüm insanlar için rahmettir. Kadınlar hakkında, “kadınlar hususunda Allah’tan korkun! Zira sizler onları Allah’ın emanetleri olarak aldınız,” buyurdu. Anneler hakkında “cennet annelerin ayakları altındadır,” buyurdu. Çocuklar ve büyükler hakkında “küçüklerimize merhamet etmeyen, büyüklerimize saygı göstermeyen bizden değildir,” dedi. İşçiler hakkında “işçinin alnının teri kurumadan haklarını verin,” dedi. Komşu hakkında “şerrinden komşusunun emin olmadığı kişi cennete girmeyecektir,” dedi. Kısacası o, tüm insanlık için bir rahmetti.

O, sadece insanlar için değil, canlılar için de bir rahmettir. Hayvanlara haksızlık edilmesine izin vermedi. Hayvanlara ağır yük yüklenmesine kızdı. Yavruların annelerinden koparılması konusunda sahabesini uyardı. Bir köpeğe su veren bir kadının davranışının, onu cennete götürdüğünü anlattı. Bir kadının ise bir kediyi hapsetmesine ve açlıktan ölmesine neden olduğu için cehenneme sürüklendiğinden bahsetti.

O, daima sulhtan yanaydı. Barıştan yanaydı. Müsamahadan yanaydı. Çözüm varken şiddete karşıydı. Düşmanlarının karşısına silahsız bir şekilde (Hudeybiye olayında) çıkacak kadar barıştan yanaydı. Barıştan yana olduğu için de kazandı. Ancak düşmanı çetin çıkarsa, hain çıkarsa, hileci ve ikiyüzlü çıkarsa işte o zaman silahını kuşanır ve hakkın hatırı ve mazlumun ahı yerde kalmasın diye savaşırdı. Savaşı bile merhameti kuşanmak içindi.

O, böyle bir toplum yetiştirdi. Ülkeler fethetmedi. Ama ülkeler fethedecek adamlar yetiştirdi. O, silahşorler yetiştirmedi. O, müthiş bir eğitimciydi ve müthiş eğitimciler yetiştirdi. O, kiralık veya satılık katiller yetiştirmedi. O, insanların gönlünü fetheden fatihler yetiştirdi. O, öldüğünde bir saraya gömülmedi. Tek odalı, kerpiçten bir odaya gömüldü. O, öldükten sonra ismiyle, yaptığı güzelliklerle ve güzel ahlakıyla yaşadı.

Ne heykeli dikildi ne şehirlere adı verildi ne paralara resmi konuldu. O, çocuklarını diri gömdükten sonra bununla iftihar eden bir toplumu ortadan kaldırdı. Bunun yerine namaz kılarken tepelerine çıkan köle çocuklarına bile ses etmeyen altın bir nesil yetiştirdi.

O, insanları eğlence olsun diye öldüren bir toplumu yeniden şekillendirdi. İnsanı yeniden eğitti. Bir insanın hidayetine vesile olmayı, tüm dünyanın zenginliğine tercih etti.

O, bu dünyadan gözü kapalı gitmedi. O, ismiyle her ailede yaşıyor, her sokakta yaşıyor, her mahallede, her şehirde ve her ülkede yaşıyor. Onun tarzı tarihten hiç silinmedi. Onu sevenler onun gibi giyindi, onun yediği gibi yedi, onun uyuduğu gibi uyudu, onun oturduğu gibi oturdu. Onun resmi ve heykeli hiçbir yerde yoktu. Ama o, her yerdeydi.

Çünkü o, âlemlerin rahmetiydi. Allah’ın salât ve selamı onun üzerine olsun!

Rabbimiz, Muhammed’e, onun âline, ashabına ve onun peşinden gidenlere salât ve selam eyle!