Doğduğum ülkeyi, şehri ben seçmedim. Ailemi ben seçmedim, konuşacağım dili, büyüyeceğim sokakları evi ben seçmedim...

Bir hayat bekliyordu yanıbaşımda ve o hayata dair hiç bir sabiti ya da değişkeni ben seçmedim. Bir hayat serpilip büyüyecek boy verecekti yıllarca ve yıllarca, ama adımı bile ben seçmedim...
Seçebildiğim en çok bu hüzün işte, her lokmama her nefesime katık ettiğim bu mukaddes hüzün...

Bir de kalbimin kıvamı, o da hep göz kararı. İnsan nereden bilsin yarın ne getirecek, ne götürecek, elinde ne kalacak, kimler çekip gidecek, kimler saracak yaralarını...

Seçtiklerimizle bir imtihana girmişiz, sağa sola bakınıp duruyoruz biri yardım eder mi diye. O kadar aciz, o kadar hazırlıksız, o kadar yarım ve bir o kadar yapayalnızız...

Seçmediğimiz ne varsa, her biri bütün detaylarıyla aslında birer nimet. Varolmak, şahit tutulmak ve muhatap alınmak en güzel hediye.

Seçtiklerimin şerrinden sana sığınırım Allah'ım!
Seçmediklerimin hakkını vermek için de afiyet beklerim!

Doğacağım günü ben seçmedim, öleceğim günü de ben seçmeyeceğim!

İyi ki Allah'ım!
İyi ki!..