Doğuştan engelli olan ya da sonradan engelli olan çocuklarımızın psikolojisini korumak her anne babanın ve aile ferdinin görevidir. Küçük yaşta engeli olduğunu yeni yeni algılayan çocuklar bu durumu anne babalarına soracaklardır. Bu tür durumlarda ebeveynler telaşa kapılmadan duygusallaşmadan ve kimseyi suçlamadan konuyu güler yüzle anlatmaya çalışmalı ve engelin bulunduğu kısımların değil olmadığı kısımlar üzerinde yoğunlaşmaları ve çocuklarının yeteneklerinden bahsederek onların kendilerini güvende hissetmelerini sağlamalıdırlar.

Engelli çocukla iletişimde aileyi, engellinin kendisini ya da başkalarını suçlamak olumsuz sonuçlar doğuracaktır. Mesela “ kızım sen sağına soluna bakmadan, karşıya geçtiğin için o araba sana çarptı” bu cümlede engelli olmanın suçlusu olarak bireyin kendisi gösterilmektedir. Bu duyguyu çocuğumuza verdiğimizde çocuğumuzda psikolojik sıkıntılar baş gösterebilir. Kendini suçlama, aşağılık duygusu gelişebilir. Yahut ailenin kendisini ya da başkalarını suçlaması çocuğun insanlara karşı güvensiz olmasına neden olabilir, başkalarına güvenemeyen bir birey de hayatta mutluluğu yakalayamaz.

Özellikle annelerin, çocuklarının “neden top oynayamıyorum, neden sırtım düz değil gibi” sorularına duygulanarak ağlamaları çocukta benim durumum annemi çok üzüyor benim engelim çok kötü bir şey herkesi mutsuz ediyorum hissi verecektir lütfen bunu yapmayınız. Yukarıda da bahsettiğimiz gibi çocuğun engeli dışında yaptıkları en ufak şeyleri bile büyütebilirsiniz bunun hiçbir zararı yoktur.

Mesela yemeğini yiyebilen bir engelli çocuğa “–Ne kadar da güzel yemek yiyorsun, yavaş yavaş çiğniyorsun yediklerini tamamen sindiriyorsun ve sağlıklı olmaya çalışıyorsun çoğu insan bunu önemsemez ama sen bunu çok iyi başarıyorsun çok temizsin ve sağlıklı besleniyorsun bu davranışın takdire şayan” şeklinde kuracağımız cümleler çocuğumuzda güven duygusunu geliştirecektir.

Çocukların boş bir sayfa olduğunu unutmayın o sayfaya sizin her hareketinizin anlamı yazılır kendine güvenen bir evladınızın olması sizin elinizde.