Selamın Aleyküm.
Biliyorum ki Allah duaları kabul edendir. Kiminin duası hemen kiminin duası zaman içerisinde kabul buyurulur. Ameller de niyetlere göredir. Herkes noyetinin karşılığını alır.
Aşağı yukarı herşeyin bir usulü var ihtiyacı olan uyguluyor. Benim öğrenmek istediğim insan niyetini kalbini nasıl temizler. Bol bol tövbe ediyorum ancak şeytan bir yerlerde yine aklımı çeliyor. Sabah namazına alarm kuruyorum kalkıp alarmı kapatıp bu saatte sabah namaz mı olur diye geri yatıyorum. Bir yerde çok anlamsız bir olay oluyor ben hemen içimden birşeyler geçiriyorum sonra kendi kendime kızıyorum Allah ıslah etsin de karışma kınama diye. Sonra mesela bir sadaka vermek istiyorum elimi cebime atıyorum sadaka vereceğim kişi ile ilgili olumsuz bir düşünce hasıl oluyor içimde. Sadakayı veriyorum ama kendi kendime de söyleniyorum. Bir iş yapmaya kalkıyorum yapınca şu olacak diye kendi kendime içimden geçiriyorum. Yani yaşanmışlıklardan mı kaynaklı bilmiyorum ama ister istemez her konu hakkında kendimle istişare kimi zamanda gereksiz ve olumsuz istişare yapıyorum. Hâlbuki teslim olmak istiyorum Allah rızası için yapıp ötesini düşünmek istemiyorum. Sonra kendi kendime kiziyorum içim ne kadar kirli nasıl temizleyeceğim, böyle olunca 1000 değil 10000 defa da zikretsen dileğin kabul olmaz diye kendi kendime küsüyorum. En basitinden birine yardım edeceğim hemen şeytan vesveseye başlıyor ona yaptığım yardım karşısında kendisiyle arama sıcaklık getiriyor. Sonra tövbe diyorum ne alaka. Ne kadar kirlemmisim. Umarım anlatabilmişimdir. Bol bol tövbe ediyorum usanmiyorum bikmiyorum ama böyle de çok yoruyor. Doğrusunu Rabb'im bilir elbet ama böyle olunca kendi kendime samimi gelmiyorum.
Bununla başa çıkmanın bir yolu, özellikle izlenmesi gereken bir yolu var mıdır?