Bir insanın dünyadaki ve spatyomdaki yaşayışını birbirinden ayırmak çok zordur. Çünkü insan dünyada yaşarken aynı zamanda spatyomda da yaşar. Özellikle gece uykularında tamamiyle spatyomda yaşamaktadır. Çok sevdiğimiz bir yakınımız öldüğünde, onun ölümüne bir türlü inanamayışımızın sebebi, artık spatyoma intikal etmiş olan o varlığı saran sevgi aurasıdır. Bu sevgi aurası, o kimsenin ''ölmüş'' olduğu kanaatini siler. Çünkü, dünyada, geride kalan kimse, derin sevgisi nedeniyle spatyoma uzanarak, o kimseyi oradan da hissetmektedir. Başka bir örnek daha verelim.
Sizlerin, kitap okurken, dalgınken, veya herhangi bir konuda çalışma yaparken, düşüncelerinizin büyük bir kısmı spatyomdadır. Yani, farkına varmadan spatyoma doğru kaymışsınızdır. Yolda yürürken, sokaklara hiç dikkat etmeden, gideceğiniz yere vardığınız oldu mu? Olmuştur tabii... İşte o süre içinde siz düşünüyordunuz. Neredeydiniz?.. Spatyomdaydınız. Ve insan farkına varmadan bu süre içinde, pek çok spiritüel tesir alır. Ama dikkatini yoğunlaştırmamıştır. Ayrıca, bir düşünce şekli olarak spatyomu kendimizin çok ötesinde, uzaklarda, başka bir alemde tasavvur etmeye öyle alışmışız ki, spatyomla iç içe olduğumuzu fark edemiyoruz.