"Herkes gibi olabilirdin, ya da herkes kadar. Hayat bir tercihler bütünü ve sen olduğun yerde tercihsiz durabilirdin. Mekanlar, zamanlar, eşyalar değişirken, çoğu insan gibi kendi içine demir atıp öylece durabilirdin..."

Herkes kadar konuşup herkes kadar susabilseydik, herkesle aynı şarkılara tempo tutabilseydik eğer, dalları sonsuza uzanan dert çiçekleri büyütemezdik içimizde, hem de aşkla.

Dünyanın bunca karmaşasında en kolay tercih "herkes gibi olmaktı" oysa. Kalabalıklara karışmak, aynı yönde ilerlemek, aynı tonda gülmek, aynı giyinmek, dikkat çekmemek, isteksiz olmamak, günü akıntıya bırakmak ve burada sayamayacağım kadar çok şeyi tercih etmek, ne kadar da kolay!

Oysa nereye dokunsak, neye elimizi uzatsak dert çiçekleri açıyor renk renk!

Bütün dertleri toplasanız; şehirleri, caddeleri, apartman dairelerini, ticaret merkezlerini, savaş bölgelerini, petrol kuyularını, sosyal medya hesaplarını, okulları, çarşıyı ve pazarı esir almış olan bütün dertleri toplasanız, üst üste koysanız bile, yanında bir kuş tüyü kadar bile ağırlığı olmayan bir derdimiz var bizim!

Göz alabildiğince uzayıp giden dert bahçelerimiz var; her çağda, her mevsimde açan, modası hiç geçmeyen, rengi hiç solmayan dert çiçeklerimiz var!

Öyle bir derde tutulduk ki, herkes gibi olmak, herkes kadar olmak yük bize. Dertsiz geçen her dakika bir utanca dönüşür boğar bizi!..

Derdimizin çiçekleri açıyor her adımımızda, bakışımızın değdiği her yerde. Uykumuz da, uyanıklığımız da derdimizin renklerine boyanıyor sırf bu yüzden, derdimiz davamız oluyor, derdimiz en büyük endişemiz oluyor...

Derdiniz ne, davanız ne, endişeniz nedir, diye soruyorlar, derin bir nefes çekiyorum ciğerlerime her defasında ve "cenneti kazanmak ya da kaybetmek" diyorum...

Kazanmak ya da kaybetmek!