Duygularımız, düşüncelerimiz ve de niyetlerimizle paralel giden bir yaşam sürmekteyiz. İster bir markette kasiyer olun; ister bir holdingde patron... Yaşadıklarımızı, yaşayacaklarımızı düşünce boyutunda Allah’ın izniyle oluşturduğumuzu pek çoğumuz bilmez. Kim neye odaklanır, inanır ve o uğurda emek harcarsa; eline geçecek olan odur.

Halk arasında derler; "Fazla para beni bozar" Muhtemelen bozmayacak, bu sözü lisanen ve kalben samimi olarak ifade eden birini, trilyonlarca lirası da olsa bahsettiği sapıtmayı yaşamaz.
Aslında, para değil onu bozan... Çokluğun, bolluk ve bereketin varlığıdır korkutan. Demiyor ki, diyemiyor ki; parayı yönetemem, parayı kontrol edemem. Varlığı kıtlığa, angarya işlere programlı.

Parayı çok isteyenlerin, zengin olmak için yanıp tutuşanların dahi, pek çoğu paradan korkmakta olduklarını gözlemledim. Para öcü değil, para kişiyi saptıracak bir şey değil. Sapmak isteyen çok az parayla dahi sapabilir. Niyete göre değişir, sapma eylemi. Bu çok yanlış “Para beni bozar.” Sen desene "bende korku var, para karşısında acziyet var." Yönet parayı, dağıt fakir fukaraya, ihtiyaç sahiplerine. Parası olmayan, fakir fukara olup sapıtan yok mu? İnsan istiyor ya da istemiyor. Neden istediğini bilmiyor; ya da neden istemediğini. Asıl çözülmesi gereken mesele, insanın kendi varlığına, hakikatine olan uzaklığıdır.