Bir âlim Sultan Muhammed Râşid Hazretleri’ne gelmiş ve;

-Efendim.! Burada her şey çok hoş. Ama; size bir soru sormak isterim.?

demiş. Muhammed Râşid Hazretleri de;

-Tabî ki; buyrun sorun.

demişler. Âlim;

-Niye câmide tesbih yok; inanın ki ilgimi çekti, öyle soruyorum. Kasıtlı değil.

demiş. Muhammed Râşid Hazretleri demişler ki;

-Rasûlullah, gazâlara giden mücâhid ve mücâhidelere gelen övgü dolu âyetler karşısında Hazreti Âişe annemizi bir gün hüzünlü görür. Efendimiz sorar;

-Yâ Aişe; niye üzgünsün.?

Âişe Annemiz;

-Efendim; biz gazâlara katılmıyoruz ve bu övgülerden yoksunuz. Üzüntümüz bu yüzdendir.

der. Efendimiz;

-Yâ Âişe; şunları yaptığın taktirde, aynı sevâbı kazanmak ister misin.?

der. Hazreti Âişe Annemiz;

-Tabî ki Efendim; kim istemez.

der. Efendimiz o zaman;

-Her namaz sonrası;

33 kere Sübhânallah
33 kere Elhamdülillah
33 kere Allâhu ekber

ve sonunda da;

'Sübhânallâhi velhamdülillâhi ve lâ ilâhe illallâhu vallâhu ekber'

oku der. Hazreti Âişe Annemiz de; bu dedikleri şeyin sayısını unutmamak için hurma çekirdeklerinden tesbih yapar ve okumaya başlar. Bir müddet sonra tesbihte nur görmüş ve Efendimiz’e der ki;

-Yâ Rasûllullah; çektiğim tesbihte beyaz nur görüyorum.

-Efendimiz;

-Yâ Âişe; o nuru, elinde de görmek ister misin.?

diye sorar. Annemiz de;

-Kim istemez Efendim.

der. Efendimiz;

-O zaman o dediklerimi elinde çek.

der ve sözü tamamlar.

Muhammed Râşid Hazretleri daha sonra buyurmuşlar ki;

-Biz de; sünnet-i seniyye’ye tam ittibâ ediyoruz. O nurlar, elimizde de devam etsin diye tesbih bulundurmuyoruz.

Bu cevab karşısında âlim donmuş kalmış;

-Efendim; inanın ki bilmiyorduk.

demiş.

~*~*~
~Selâm olsun Efendimiz Muhammed’e. Selâm olsun; kıyâmete kadar O’nun Nûr’lu Yolu’ndan Gidenler’e.~