Ebu Cehil bir gün avucuna taş parçaları saklayıp Peygamber Efendimiz Sâllallahu Aleyhi Vesellem'e;

“Eğer gerçekten peygambersen avucumdakilerin ne olduğunu söyle” dedi.

Cevap, Allah'ın Rasulü Sâllallahu Aleyhi Vesellem'den bir soru ile gelir:

“Ben mi avucundakilerin ne olduğunu söyleyeyim, onlar mı benim kim olduğumu söylesinler?”

Taşlar vecde gelir daveti duyunca haykırırlar aşk ile

" La ilahe illallah Muhammedü'r-Rasûlullah"der.

Cehaletin babasının avucu yangın yeri ama kalbi taş kesilmiş nasipsizin. Avucundaki taşları öfke ile yere çarpar, yine iman etmez.

Arifler derler ki;

" Taşlar o anda zikretmeye başlamadı, onlar daim o zikir ile meşgûldüler. Allah o an kulağından perdeyi kaldırdı da Ebu Cehil işitmeye başladı.

Ağaçların zikrini duysaydı insan, kalbi dayanamaz patlardı demişti bir gün bir kâlp sahibi. Duymak, kâlbi olanların işi demek ki. "

Allahım seni her daim zikreden Kullarından eyle bizleri.🤲
Amiiin Amiiin Amiiin Amiiin