Bir gün Hz. Âişe validemize (r.ah) bir dilenci geldi, bir şeyler istedi. Annemiz üzerini yokladı, elbisesinin cebinde sadece bir adet kuru üzüm buldu. Onu dilenciye uzattı. Dilenci verilenin bir üzüm tanesi olduğunu farkedince, almaktan çekinir gibi davrandı. Kendine göre, annemizin bu kadar küçük bir şeyi sadaka vermesini hoş bulmadı. Etrafındakiler de durumu biraz yadırgadılar.

Âişe validemiz (r.ah), elindeki üzüm tanesini uzatıp,

“Al onu; eğer kabul edilirse onun içinde, yüce Allah’ın sayıp âhirette amel terazisine koyacağı nice zerreler var” dedi.

Hz. Âişe annemiz (rah) bu sözüyle, Zilzâl sûresindeki,

“Kim zerre kadar hayır yaparsa onu görür. Kim de zerre kadar kötülük yaparsa onu görür”

Âyetine işaret etmiştir. Allah rızâsı için yapılan bir işe küçük ve az denmez. Hayır yaparken kullardan utanmak ve hayırdan geri kalmak yanlıştır. İhlâs, amelde kullara değil, yüce Mevlâ’ya bakmaktır.

Yüce Mevlâ’nın rızâsı hayırlar içinde gizlidir. Az çok demeden elden gelen hayrı yapmalıdır. O, kulundan razı olursa, kulun ameline göre değil kendi rahmetine göre ikram eder. O’nun kulundan azıcık razı olması her şeyin üzerindedir.

Yüce Rabbimiz cennete ve cemâle giden yolda cümlemizi muvaffak etsin.

Son sözümüz, yüce Allah için din uğrunda sabredip cenneti kazanan ve meleklerin selâmı ile karşılanan müminlerin yaptığı şu dua olsun:

“Rabbimiz! Bize gözümüzü aydınlatacak (dünya ve âhirette yüzümü güldürecek) eşler ve zürriyyetler ihsan et. Bizi, takvâ sahiplerine rehber ve önder yap.” (Furkan 25/74)

Hamdolsun âlemlerin Rabbi yüce Allah’a.