İnsan, Rabbine karşı çok nankördür.

﴿إنَّ الإنْسانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ﴾

Adiyat Sûresi 6.

Adiyat Sûresinde geçen "kenud" kelimesinin bir kaç anlamı daha vardır. Bunlardan en çok bilineni nankör anlamında olandır. Diğeri ise "Rabbini kınayan" anlamındadır.

Evet, insan çoğu zaman Rabbini kınar. Rabbini hesaba çeker ve onu da eleştirir.

İnsan, nankördür. Nimetin sahibine teşekkür etmez. Nimete kavuşunca sevinir ama nimetin sahibini görmezden gelir. Nimetin sahibine nimete kavuşunca şükreder ama nimete alışınca, yine nimetin sahibini unutur.

İnsan, Rabbine karşı pek acımasızdır. Rabbinin ona verdiği nimetleri çabucak unutur ama musibetleri her zaman hatırlar. Yokluk imtihanı çekince, sürekli Rabbini öne sürer. Öyle ki, onu dinleyenler, - haşa - Allah bundan ne istiyor diye düşündürecek kadar Rabbini şikayet eder herkese. Ama Rabbi ona nimetler vermişse, kimseye bu, Rabbimin bana bir ikramıdır demez. Hep ben kazandım, ben çalıştım, alnımın akıyla kazandım, benim çabam, benim bilgim, benim diplomam, benim zekam sayesinde bunları elde ettim der.

İnsan, eğer her zaman Rabbini musibet, sıkıntı, dert, acı, üzüntü, tasa gibi durumlarda zikredip sevinç, mutluluk, nimet, bolluk ve varlık zamanlarında hatırlamıyorsa işte o zaman kenud yani nankör olur.

Allah sadece musibette hatırlanan, nimette unutulan bir Rab değildir.

Şimdi insaf et! Rabbini en çok ne zaman hatırlıyorsun? Bollukta mı darlıkta mı?