Hiç sebebi olmadan ağladın mı? Hiçbir sebebi yok. Ne sevdiğini kaybetmenin hüznünden ne de sevdiğine kavuşmanın sevincinden!

Ağlıyorsun... Sebebini zaten kimsenin bildiği yok. Bir de sen de bilmiyorsun. Sadece ağlıyorsun...

Bazen bir bebeğin niçin ağladığını bilemezsin. Canı mı incindi? Diş mi çıkarıyor? Sancısı mı var? Karnı mı aç? Ağlıyor işte... Bunu bazı anne babalar çok iyi bilir. Doktor doktor, hastane hastane dolaşırlar ama nafile! Bebek ağlıyor ama sebebi yok! Bebeğin dili olsa belki derdini anlatacak ama dili yok, sadece ağlıyor. Belki dili olsa niye ağladığını o bile bilmeyecek...

Dokunsalar ağlayacak cinsten olursun ama dokundukları için ağlamıyorsun. Onlar sadece sebepsiz yere ağlamanı hatırlattılar. Onlar zanneder seni incittikleri için ağlıyorsun ama sen biliyorsun ki, sebepsizce ağlıyorsun.

Niçin ağlarsın ey bülbül sözlerinde geçtiği gibi...

Karlı dağları mı aştın?
Derin ırmaklar mı geçtin?
Yârinden ayrı mı düştün?
Niçin ağlarsın hey bülbül?

Bunun sebebini bulamayacaksın. Zira niçinsiz, sebepsiz ve kaynaksız ağlamaların belki de ruhunun bu dünyada bulamadığı sevdiğin içindir. Yani ruhun, ruhundan bir nefes olan Rabbine özlem duyuyor ve son ona kavuşamamanın ıstırabını çekiyorsun. Ama bunu bilmiyorsun. Sebepsiz ağlamalarının önüne geçme! Bırak herkesin fani şeyler için ağladığı şu dünyada sen de baki olan Allah için ağla!