Nefsaniyet, Sufi ve Neo-spiritüalist terminolojilerde kullanılmış bir terim olup, Neo-spiritüalist görüşte “ruhun maddeye bağlanmasıyla ruhta maddeye karşı oluşan bir çekimin tatmini hırsı” veya “maddenin bir araç olduğunun unutularak amaç edinilmesiyle, bencilce duyguları tatmin etmek hırsı” olarak tanımlanır. Nefsaniyet sesinin karşıtı vicdan sesi olarak kabul edilir.

Nefsaniyet şöyle açıklanır:



Nefsaniyete göre amaç, ruhun gelişimi değil, maddenin, yani fiziksel bedenin ne pahasına olursa olsun, azami konfor ve rahatlığını,zevk almasını sağlamaktır. Nefsaniyetin kökü bencilliktir; tüm bencilce duygular nefsaniyetin malıdır. Nefsaniyetin en sık görünen belirme biçimleri bencillik, üstün olmakla övünmek, yüksek mevkileri insanlığa hizmet için değil de nefsi için istemek, başkalarına külah geçirme kurnazlığı, cimrilik ve ikiyüzlülüktür. "Dünya Okulu"ndaki en büyük savaş insanın nefsaniyetine karşı yapması gereken savaştır ki, bu savaştaki en büyük silahı nefis denetlemesi, en büyük yardımcısı vicdan'ıdır.

Bu savaşa tasavvufta “büyük savaş” anlamında “cihad-ı ekber” denir. Büyük sufilerden Mevlana Celaleddin-i Rumi konuya ilişkin olarak şöyle der:

“Suri olan put yılan ise, nefsin putu ejderhadır.(…) Kendindeki şu müthiş savaşa bak! Başkalarının savaşıyla ne meşgul olup durursun!”