Günümüzden sekiz bin yıl kadar önceydi.



Cinler iki bin yılı aşkın bir zamandan beri birbirleriyle savaşıp duruyorlardı.



Bir gün cinlerden bir ailenin oğulları oldu.

Anne baba pek sevindiler...



Çünkü doğan oğulları,şimdiye kadar gördüklerine benzemiyordu...Hangi canlının şekline girse onun en güzeli, göz kamaştıranı, sevimlisi oluyordu...



Daha küçüklüğünde akıl, zeka hususunda da gelmiş geçmişlerden çok ileri olduğu anlaşılmıştı...



Hala savaş içinde bulunan cinler, bu oğlanı görmeye koşuyorlardı.



Annesiyle babası ona (İBLİS) adını takmışlardı.

İblis, elbette yine bir cindi ve ateşten yaratılmıştı.

Çünkü anne babası da öyleydiler.



Hani biz meleklere Demiştik de etmişlerdi. O ise, cinden olduğu için, Rabbinin emrinden dışarı çıkmıştı...

(Kehf süresi, ayet: 50)



İblis daha çocukken yalnız cinlerin değil meleklerin de sevgilisi oldu.

Melekler ondan öylesine anlatılaz bir huzur aldılar ki, Allah'ın izniyle, sık sık uğrayıp terbiyesiyle ilgilendiler.



İblis, yaşı biraz büyüyünce meleklere derhal inanıp Allah'ın varlığına ve birliğine, cinlere yollanan peygamberlere iman etti.



Adeta melekleşti.

Melekhaslet bir hal alması onu büsbütün güzelleştirdi.

İblis büyüdü...

Hemcinsleri cinlerin birkaç bin seneden beri sürdüregeldikleri savaşları durdurmaya çok çalıştı. Muvaffak olamadı.

Üzülüyordu...

Cinler her meselelerini ona getirirlerdi.

İblis de adaletle çözerdi...

Bu yüzden, cinlerin sanki bir adalet dağıtıcısıydı.

İblis adı unutulmuş, ona cinler (Hakem) diyorlardı.

Melekler dayanamadılar, Hazreti Allah'a (c.c.) yalvardılar...

Hazreti Allah (c.c.),İblis'i yukarıya aldı...

Cennetlerde gezdirdi...

Hatta cennetlerin muhafızlığını, haznedarlığını ona verdi. Cennetlerdeki lakabı (Azazil) idi...

Göklerde de gezinirdi...

Oradaki lakabı (Haris) oldu.

İblis, Allah'a engin kulluğunun karşılığını, cinler cezalandırdıkları halde, böyle gördü.

Melekler hürmet ediyorlardı.

Dilediği zaman yeryüzünde, dilediği zaman göklerde,dilediği zaman cennetlerde kalıyordu.

Fakat içi huzursuzdu.

Hemcinsi olan ateşten yaratılmış cinlerin savaşları durmasa bu huzursuzluğu asla geçmeyecekti...

İblis bin yıla yakın bir zaman cinleri yatıştırmak için çalıştı...

Lakin elinde iman etmiş bir avuç mü'min cinle bir şey yapamadı...

Cinlerin küfrü bilhassa canını sıkıyordu.

Nihayet bu can sıkıntısı bir gazap haline geldi.

Cinlerin cezalanmadan yola gelmeyeceklerini anlamıştı.

Peygamberlerin istemediklerini o Hazreti Allah'dan (c.c.) istedi...

Hazreti Allah (c.c.), İblis'i kırmadı.

Meleklerden ordular verdi emrine İblis bu ordularla savaşan cinlerin üzerine yürüdü.

Pek çoğunu öldürdü...

Kurtulabilenler adalara,çöllerin tenha yerlerine sığındılar...Pek pişmandılar, lakin iş işten geçmişti.

Cinler pişman olmuşlardı ama, hiç akla gelmeyen, ümit edilmeyen bir arzu İblis'in göğsünü doldurup sıkmıştı...Karartmıştı.

Artık İblis, eski o güzel, sevimli, kulların melekhaslet olanı değildi.

Hiç kimseye açılmamıştı;fakat kendisinde ululuk vehmetmişti...

Cennetleri gördüğü, meleklerle düşüp kalktığı, hürmete eriştiği halde, birden bire Allah'ın Rahmaniyet vasfını inkar etmişti için için.

Kazandığı savaşın te'siri altında büyüklüğüne aldanmıştı.

Nefsini bir türlü yenemiyor ve adalara, çöllerin derinliklerine dağılan cinlere ilah olmak istiyordu.

Nerdeyse onları toplayacak, kendisine tapmalarını, ateşi, yıldızları, güneşi, ayı ve benzerlerini, zalimleri bırakmalarını, yalnız kendisini tanımalarını isteyecekti.

Bundan, İblis'in ululanmasından, melekler bile haberli değildiler...



Yalnız Hazreti Allah (c.c.) şüphesiz biliyordu. Çünkü o, yaratandı...Gizlisi yoktu, olamazdı.



Hazreti Allah (c.c.) İblis'in sapıtmasını ilan etmesine fırsat bırakmadı...

İnsanın atası (Adem)'i yaratma kararını çabuklaştırdı.

Emir verdi...

Adem (A.S.) topraktan yaratıldı...

Huzurunda can verildi Adem'e...



Hazreti Allah (c.c.), yaratıklarının en şereflisi olarak buyurduğu insanların atası Adem'e meleklerin hürmet secdesi yapmalarını, Adem'in şahsında kendisini ululamalarını diledi.

O zamana kadar İblis hazırlıkları izliyordu...

Yeryüzünün her tarafından balçık alınışını, buna Allah'ın huzurunda şekil verilişini, kuruması için bekletişini merakla ve kızgınlıkla seyrediyordu.



Hala insanın yaratılacağı inancında değildi...

Önünde duran, henüz ruh üfürülmemiş, insanın atası olacak toprak yığınının ağzından giriyor, bedeninde dolaşıyor, altından çıkıyor, eğleniyordu...

İblis ayrıca, Hazreti Adem'in (a.s.) erkek olarak yaratıldığını da görerek kıskanmıştı. Çünkü bir sır sahibiydi... İblis bu sırrı asla faş etmiyordu...Melekler bile bilmiyorlardı. Bu sıradan şüphesiz ancak Hazreti Allah'ın (c.c.) haberi vardı...Esasen o buyurmuştu.

İblis'de erkeklik-dişilik yoktu.

Bu yüzden, anne ve babası, ölümlerine kadar gizli tutmuşlardı bunu.

İblis erkek bir çehreye ve bedene sahip olduğundan, diğer cinler, yüzyıllar boyunca İblis'in evlenmemesine şaşıyorlardı.

Yakınları, nice nice güzel kızlarını teklif etmişlerdi.

Fakat İblis bu tekliflere kulak vermemek mecburiyetinde kalmıştı.

Adem'i kıskanması biraz da bu eksikliğinden ileri geliyordu...

Nihayet Hazreti allah (c.c.) vakit tamam olunca, ruh üfürülmeden önce bütün melekleri topladı. Hazreti Adem'i (a.s.) ululamalarını istedi.

Melekler derhal Adem'e secdeyi kabul ettiler. Bu suretle, onun şahsında gerçekte Hazreti Allah'ı (c.c.) uluyacaktılar...

Halbuki meleklerde de erkeklik dişilik mevcut değildi.

İblis bunu hatırlasa, üzüleceği yerde, cin taifesinin yaratıldığı ateşten olduğu halde melek mertebesine yükseldiği için sevinirdi...

Lakin bir kere gururlanmıştı...

Nefsini zabtedemiyordu...

Allah'a onun Rahman sıfatına asi oldu, secdeyi kabul etmedi .



[b]Hani meleklere