Selamünaleyküm arkadaşlar,
Ben yakın zamanda canımdan çok sevdiğim cok değerli annemi kaybettim. Bebekken de babamı kaybetmiştim. Yaş itibariyle henüz 30 yaşlarındayim. Bazen çok zorlanıyorum ve özellikle annemin kabrine gittiğimde çok ama çok ağlıyorum. Etrafımda benden çok daha büyük olup annesi babası hayatta ve sağlıklı olan çok insan var. Onlari gördüğümde çok imreniyorum. Asla kıskanmıyorum. Sadece çok üzülüyorum kendi adıma. Annem yaşarken çok fazla imtihan gördü. Çok hastalık yaşadı ve hiç ağladığını bile görmedim. Ancak ben henüz kendimi toplamış değilim. Hayattaki imtihanlar karşısında nasıl davranmak gerekiyor ve benim sevdiklerimin hepsinin bu kadar erken gitmesinde benim açımdan bir mükafat var mıdır? Ailemde hiçbir teyze kalmadı. Büyükler zaten ben hiç görmeden vefat ettiler. Bazen çok ama çok zorlanıyorum. Bir duası var mıdır? Tek avuntum Efendimizin de anne baba yokluğu ile imtihan olduğu.