Allah'a küsmüş ve küstüğünün farkında olmayan insanlarla dolu şehir. Kimi az, kimisi çok küsmüş!..

Bir mâbedin duvarına yaslanmaktan bile imtina eden bir kalabalık bu; bir yığın, büyüyen bir çığ! Ruhu kötürüm bakışlarla, adına yaşamak dedikleri yapışkan necis bir mahluku sıkı sıkıya kucaklayarak, bir bilinmezliğe doğru günlerini gün ederek sürükleniyorlar!..

Böylesi cümleler birikiyor dilimde çokça, sokağa çıkınca, çarşıya pazara gidince, insanlara karışınca. Öznesi hep başkası olan cümlelerin zihnime doluştuğunu farkedince, kendimi çok bilmiş ve çok münezzeh tavırlar takınırken bulunca, Bediüzzaman'ın bir cümlesi aklıma geliyor ve susuyorum;

"Nefsimi herkesten ziyade nasihate muhtaç görüyorum."