İki tarafın rızasına ve icap ile kabul esasına dayalı bir nikah akdi ile cin ve insan arasında evlilik cereyan etmez. (İbni Abidin C. 1, sayfa 149.)
Bir cinnin insana saldırması ve onu aldatması akla gelebilir. Tecavüzün vukuu, aralarında evliliğin meşru olduğunun delili olarak gösterilemez. Gerek sevgi gerekse yiyip içmek yönünden insanlar ile cin arasında uyuşmazlık mevcuttur. Bu ayrılıklar sevginin doğmasına evliliğin tesisine ve hele devamına mâni bulunmaktadır. (Hulasat’ül-beyan fi Tefsii’l-Kuran, c.15, sayfa 230)