İnsanın manevi yolculuğa çıkmadan önce bir mürşid araması gerekir. Hatta Nakşbenlik’te Abdülhalik Gucdüvani tarafından konulan on bir prensipten biri olan ‘’sefer der-vatan’’ın bir anlamı da mürşid aramak için yolculuğa çıkmak demektir.
Aranan bir mürşidde bulunması gereken vasıflar hülasa kitap ve sünnetin emirlerine agah olacak kadar bilgili, kemal sıfatlarıyla donanmış, dünya ve makam sevgisinden geçmiş, riyazat ve mücahede ile nefsini arıtmış, nafile ibadet ve zikirle ruhunu yüceltmiş, Muhammed’i ahlaka sahip olmaktır. Böyle bir mürşidin yüzü nurani, sözü rabbanidir. İnsanın içine inşirah veren yüzü, görenlerde uhrevilik ve rabbanilik duygusu meydana getirerek Allah’ı ve ahireti hatırlatır. Ayrıca yetiştirdiği insanlarda bu manada birtakım tezahürlerin görünmesi de beklenir.
Şeyhin içtihad derecesinde bir fıkhi bilgiye sahip olması gerekmez ama, müntesiplerinin meselelerini çözebilecek bir kalb diriliğine sahip olması iktiza eder. Bir de bütün tasavvuf kitaplarında ittifakla ifade edilen bir huşu bu konuda son derece önemli bir ölçüdür: ‘’Şeyh olacak kişi hubb-i dünya ile müttehem olmamalıdır.’’ Bunun manası şeyh olan kişi, yaptığı işten dünyalık bekleyen bir konumda bulunmamalı, aksine dünyalık varidatını hizmette kullanabilmelidir. Bu konuda çevresindekilere örnek olmalıdır.