(...) Simamı benzetip birine, ansızın "kimlerdensin" diye sorunca adam, bi tek sen geldin aklıma. En çok da yüreğin geldi; anam gibi ruhumun boynuna sarılan yüreğin...

Gerçi adam kan bağımı sormuştu ama ben tüm bağlarımı kopartmıştım; kanla, toprakla, bayrakla...
Artık "anlayanım"a bağlıydım bi tek, sevgi bağıyla...

Bi soluklanayım diye çömelmişsem mesela üstüne, eğer anlamışsa yorgunluğumu; taş ile bile akrabayım...
Yanlış anlayıp beni, saldırmazsa; yılanla, akreple, çiyanla da akrabayım...
Ama anlamayanla asla...!!!

Peki hiç anlayanı yoksa insanın.?!
Anlayanı yoksa bi insanın, kimsesizdir, bi başınadır bu dünyada. Eksiktir, büküktür boynu belki ama, kendini anlayabilmişse şayet; yine de, tamdır o kimsesizliğinde...