Ebubekir Şibli anlatıyor, diyor ki; bir kedi bir fare deliğinin önünde farenin çıkmasını beklerken hiç kımıldamadan ve sanki hiç nefes almadan saatlerce durup deliği izledi. Ve diyor; ben de kediyi izledim. Bu kadar nefessiz durabilmek, bu kadar sessiz hiç kımıldamadan beklemek ancak çok aç olan ve fareye çok ihtiyaç duyan bir kedinin hali olabilirdi.

Ve diyor ki; ben o an kendi kendime dedim
demek ki benim hiç Allah'a ihtiyacım olmamış.
Eğer Allah'a ihtiyacım olmuş olsaydı, ben de
bunun gibi saatlerce diz üstü oturup gönlüme
yönelip tefekkür murakabe yapabilirdim, Rabbimi edebilirdim, Rabbimin fiillerini esmasini, üzerimdeki tefekkür edebilirdim, saatlerce zikir yapabilirdim, saatlerce ibadet edebilirdim.