Sakaryalı Nickli Üyeden Alıntı

Eskilerin çok anlamlı bir deyişine rastladım geçenlerde. "Öbür dünyada insanın önüne bir ayna konulacak.Kişi orada ulaşabileceği en üst potansiyeli görecek, ve kendi güdük gerçekliği onu öyle bir pişmanlık ateşibe itecekmiş, ki... Cehennem ateşi hiç kalacakmış o yangının yanında! "
Ahireti bilemeyiz tabii de, burada yaşadığımız pişmanlıkların kavurucu alevlwrine teslim oluruz dönem dönem. Nerede hatamız der, hayıflanırız. Oysaki talim muteallim derslerinden tutun modern psikolojiye kadar hertür eğitimi almışızdır. Belki de, bizi eğitenler o kadar da profesyonel değildi, kimbilir? Bize hep "ilmin başı soğandan acı, sonuysa baldan tatlıdır" dediler. O tatlı ve güzel günler kaf dağının ardındaymış meğer. Ömrün kaçta kaçı gitti, meçhul? Hala o sertifika bu diplomanın sonrasını mı bekleyeceğiz? O kadar eğitime göre hala neden bu kadar güdüğüz? Çekilen tesbihler, esmaül hüsna terkipleri, nerede yanlışımız? Bunca zaman hep bilenler ve bilmeyenler bir olmaz tavrındaydık, ama sadece biz düşündük bunu, boş kibirle dolaştık, ve her ortamda dışlandık. Bi kere hocaya çıktı adımız, veee en küçük hatada aforoz edilip alaya alındık. Yetiştirmek için hayatı kariyeri feda ettiğimiz çocuklarımız bike yeri geldi dudak büktü tavsiyelerimize.
Şimdi, ahireti beklemeden, kendi gerçekliğime ayna tutuyorum:Özüme kodlanmış hiçbir bilgiye ulaşamayan, diploması, medrese icazeti hiçbir işe yaramayan, o beklediği güzelliklere ulaşmanın imkansız olduğunu gören bir güdük var karşımda. Pişmanlığımın aleviyse arşı sarmış. Geriye dönüp düzeltme imkansız, ileri gidip yükselme dersen :OLASILIKSIZ? Araf mı zor, yoksa araftan öte geçebikeceğini bilip, o adımı atamamak, güdük gerçekliğinle yüzyüze, yapayalnız, umutsuz olmak mı? Özeleştirimdi benim, ne resmi kurumda, ne parti purtuda kendime yer edinemeyişimin, mutsuz bir evliliğin, evlatlarından aşağıda kalmanın özeleştirisi? Var mı başka cesaretli!