İyi akşamlar çoğumuzun farkına varamadığı bir durumdan bahsedeceğim. 6 yıl önce boşandıktan sonra o zaman 11 yaşında olan şimdi 17 yaşındaki oğlum annesiyle anlaşamadığımı için benimle kalmak istediğinden İstanbul'da ikimiz yaşamımızı sürdürüyoruz. Her ne kadar ilgili alakalı davranmış, her istediğine yetişmeye çalışsam da hep anne eksikliğini gideremediğimi devamlı farkediyordum. Sürekli gündüzleri çalıştığımdan ancak akşamları birarada olabiliyorduk. Tabi doğal olarak oğlum çok yakın arkadaşlarının annelerini imrenerek bana anlatıyordu. Çocuklarına çok sevgi dolu şefkatli olduklarını ama kendi annesinden hiçbir zaman sevgi ilgi ve şefkat görmediğini hatta abimin eşlerinden bile övgüyle bahsederek keşke annem de onlar gibi olsa derdi. Oğlumun ilkokuldan bu yana kardeş gibi olduğu arkadaşının annesi ailevi durumumuzu bildiği için sürekli oğluma ilgi gösterir evinde misafir eder bazen de geceleri yollamaz orada kalırdı. Bende müsade ederdim. Çünkü arkadaşının ailesinin çok mutlu bir yuvaları varmış. Ben telefon haricinde görüşmem olmadı ama çok güveniyordum. Geçen hafta oğlumun arkadaşının annesi kalp krizi geçirmiş ve 1 hafta yoğun bakımda kaldıktan sonra dün öğlen vefat etmiş. Her gün aşırı üzülen oğlum dün öğlen hıçkırıklarla ağlayarak beni aradı ve arkadaşının annesinin öldüğünü söyledi. Çok duygusal olduğunu bildiğim için işyerinden zar zor izin alarak eve geldim. Oğlum ağlamaktan gözleri kıpkırmızı olmuş ve bitkindi. Ne kadar teselli verdimse de şu saat oldu hâlâ ağlamakta. Yarın işe gidecektim ama malesef oğlumu bu şekilde bırakıp gidemem muhtemelen. Neden bu kadar ağladığını sordum ve asıl canımı yakan cevabı aldım. O benim annemden daha değerliydi. Hep ilgilendi, bana hep karnın aç mı, paran varmı, sıkıntın varmı, babandan izin al bizde kal, ne yemek istersen yapayım diye sorardı. Şimdi bana bunları kim soracak dedi. Ve oturdum bende ağladım.
Sizden ricam evlatlarınızı sevgisiz büyütmeyin. Hakikaten çok zor. İlgiyi sevgiyi gerçek anne babasından görmeli...
(Alıntıdır)