Tek bir beden içindeki hücreler gibiyiz. Ama böyle hissetmiyoruz. Kendimize oluşturduğumuz duvarlar var. Titreşimlerimiz o duvarlara kadar ancak. İnanmanın gücü de burda ortaya çıkıyor. Bizi birleştiren o bedende bunu yaşadığımızda da şaşkınlığımızı gizleyemiyoruz.

Sorunuzun karşılığı bende tek bir vücut değilim oluyor. Eğer korkmuşsam da hemen kabuğuma çekiliyorum. Korkularım duvarlarımı daraltıp hücresel gelişimi durduruyor. Yine ben oluyorum, tek başıma. Ne zaman yalnız değilim, benim acım, O'nun acısı diyebilmişsem korku ve kabuklarımı o zaman kırabiliyorum.