Toprak, hava, SU, ateş..
Kainat bu dört direk üzerinde duruyor...
İlk nefeste herkesin göğsünü aynı rüzgar şisiriyor...
son nefeste aynı toprak örtüyor her şeyin üzerini.

İki tohum koyuyorsun kara yerin bağrına...
ikisine aynı berrak SU'yu veriyorsun, köküne can gelsin diye.
Aynı havayı teneffüs ediyor ikisi de boy verirken.
Ama birisi zakkum oluyor, birisi GÜL.
Zakkum da yaşar bu toprağın üstünde, GÜL de.
Ama zakkum zehrini salarsa ortalığa...
Bahçenin sahibine düşen, onu söküp atmak olur.
Ateş olup mazlumu yakan olursa, söndürecek SU'da bitmez bizim topraklarda, külünü dağıtacak rüzgâr da...