Cami avlularındaki banklardan yer kapıp, teneşir sırası beklemekten, boyumca çaresizliğe batmaktan çok korkuyorum.

Koşacak yolu kalmamış, bütün seçeneklerde yorulmuş, ayaklarında derman kalmamış bir ruha dönüşmekten çok korkuyorum.

Gelen her mübarek gecede halsiz, yorgun ve bereketsiz, her hatimde yarım ve tecvitsiz, her tesbihatta eksik ve kekeme olmaktan çok korkuyorum.

Mekana ve zamana göre değişen, yerine göre Allah'tan, yerine göre kuldan korkan bir insan olma zilletine düşmekten çok korkuyorum.

Alışveriş merkezlerinin otoparklarında ön sıralarda yer bulabilmiş olmaktan, indirimde olan ürünlerden bedenime uygun olanı tükenmeden bulmaktan, kredi kartımda yeterli limit olmasından başka sevincimin kalmamasından çok korkuyorum.

Her hafta sonu kendi keyfim için tereddüt etmeden paralar harcayıp, yetim cocuklara üç kuruş da olsa yardım yapmıyor olmaktan çok korkuyorum.

İman öğütmeye doymayan çağın dişlileri arasında sıkışıp kalmış çocukların, gençlerin, büyüklerin sessiz çığlıklarını duyamamaktan, derde derman olmaya gayretsiz ve çaresiz kalmaktan çok korkuyorum.

Mümin bir ruhun samimi ve eşsiz yakarışlarında bir îmâ ile de olsa yer alamamaktan, hatıra gelmemekten çok korkuyorum.

Bir de gönlümü kaptırmaktan, yönümü şaşırmaktan, dünyaya müptela olmaktan ve "Sakın korkma!" diyecek birilerinin hayatımda kalmamasından çok korkuyorum.

Gerçekten çok korkuyorum!..