Günün sonunda, muhasebe yapmayan var mıdır bilmem! Benim kendime en çok telkin ettiğim şeydir, "sus!"

"Laf taşıyan cennete giremez" hadisini duyduğumdan bu yana "sus!" diyorum kendime. Oradan oraya taşınan laflar bir moloz yığını gibi kapımın önüne dökülebiliyor bazen. Kimi zaman dudaklarımı ısırıyorum susmak için, kimi zaman insanlardan kaçmakta buluyorum çareyi... Kimi zaman da unutuyorum susmayı...

Herkesin hiç durmadan büyük bir iştahla konuştuğu yerde susmak o kadar zor ki! İnsan leziz bir yemeğe iştahlı olur. Görseli servisi güzel bir yemeğe iştahlı olur. Bir de karnı açsa iştahlı olur.

Kur'anda gıybet için, "Ölü kardeşinin etini yemek gibi" denilmesi ne ilginç. O et önümüze ızgara kebap, Adana kebap olarak mı sunuluyor acaba, kıyma köfte olarak mı sunuluyor, kuyu kebabı olarak mı sunuluyor da bu kadar iştahlıyız laf taşımaya ve gıybet etmeye? Yoksa kim ölü kardeşinin etini ne kadar aç da olsa hevesle, işahla, saldırırcasına, kendini kaybedercesine yer ki?

Ama yeniyor, üzerine baharatlar eklenerek, olduğundan daha da acılaştırarak, soslar eklenerek, başkalarına da ikram ediliyor.

İnsan laf taşımaya aç olur mu peki? İnsan laf taşımaya açtır evet, ama bu açlık bir diğerine hakkı ve sabrı tavsiye etmeye, ona hakikat cümlelerini taşımayadır aslında...

Ömür sermayemden eksilen günlerim aklıma geldikçe tekrar tekrar "sus!" diyorum kendime.

"Sus!" deyince kalbimiz duyar mı kardeşlerim? Nefsimiz durup dinler mi bizi?..

Ya hayır konuşup ya da susmadıkça, Cennet her geçen gün daha da uzaklaşılan ve hasreti çoğalan bir yurda dönüşüyor...

Farkında mısınız?