Boşanma aşamasında bir bayanim 2,5 yasinda kızım var.tamikayanlar icin kısa bilgi geçeyim.annemle yasiyorum hastaligina sığınan bi erkek kardesim var.(ona kalsa beni eve sokmaz sanki ev ona özel)ikisi bir olup sorun benmisim gibi davranan tuhaf insanlar. Kizimi annem doyurur kendi doyurmadan kızımı aç zanneder.ben kizimi doyururken zorlamam. Sonra kızımla ilgilenmemek ile suclar.kızıma sınır koydugumda kizarsam beni azarlamaya kalkar.kardesime de böyle tanıtmıştır.kardesim insan gibi davranmaz bana.kesinlikle kendinden nefret ettirdi.annem kavga etmeyelim diye hep bana oynar.baska eve cik deseniz belki maddiyatim yetmez emin degilim.tasinma kira kreş sıkıntı olabilir.ayrica annemin dul yetim ayligi kardesimle ikisine yetmemekte e tabi sonra birbirimize destek olmaliyiz der.evde herseye ortagim ama benden kötüsü yok.ne kadara kadar gider bilmem.
Bu sıralar da kızımda nazarla karışık yeni neslin büyüme ataklarindan mi olmaya basladi ne.bu zamana kadar böyle derdi yoktu izin alip evdeyim diye mi bilmem yoksa benle beraber annemle iş hayati yasamis kadar olurdu kizim.
Aglayip duruyor gitmemi istiyor gidince agliyor.gelmemi istiyor yaninca gelince agliyor.vuruyor bana ne derdi var söyleyemez henuz konusmuyor.
Baya bi yarim saat ugrastiriyor.ayrica beraber uyuruz.annem iki ayri yataklı bazali yatak odasi aldı sözde benle kızımı yatiracak.asli varsa.belli de olmaz belki oglunu yatirir.ona dunyanin 8.harikasi gibi davranmaktan hayatla bas etmesini yetirince koreltti parazit bi hale getirdi.tabi ben olaya nasil midahale edeyim aman kötü filan olurum.annem kardesim neyse de kizimin bu halerine çözüm var mi?daha artar mi azalir mi?