Fahr-i kâinat aleyhi efdal-üt-tahiyyât efendimiz sallallahu aleyhi ve sellem buyurmuşlardır ki:
— Mi'râc gecesi, gökte nurdan bir şehir gördüm. Büyüklüğü, dünyadan bin defa
fazla idi. Nurdan zincirlerle asılmıştı. O şehrin, yüz bin nurdan kapısı vardı. Her
kapının önünde bahçeler ve bağlar, her bağda kasırlar, her kasırda nurdan yetmiş hücre vardı. Her hücrenin, yüz bin kapısı vardı. Bir kanadı altından ve bir kanadı da gümüşten idi. Her hücrenin önüne nurdan birer taht kurulmuştu. Her tahtın üzerine ipekten yetmiş döşek konulmuştu. Her döşekte birer huri oturuyordu. Bu hurilerin, bütün azaları nurdandı. Eğer, o huri kızlarından birisi, serçe parmağını dünyaya uzatmış olsaydı, ayın ve güneşin nurları belirsiz olurdu. Niyaz ettim:
— Yâ ilâhi! Bu ne azametli makamdır. Acaba hangi peygamberindir?
Hak celle ve âlâ buyurdu ki:
— Bu makam, sıdk ile, ihlâs ile bir kere LA İLAHE İLLALLAH diyen kulumundur.
Hâlis ve muhlis olarak kim LÂ İLAHE İLLALLAH derse, cennete girer buyuruldu.
Şimdi, böyle ihlâs ile zikretmek nasıl olur, onu da anlatalım:
Ey kardeş:
Bilmiş ol ki, tevhidin yani LÂ İLÂHE İLLALLAH demenin nuru vardır. Tâlibin
kalbinde, zikrullah nuru bir kere karar tuttuktan sonra, zâkirin o nuru asla kaybolmaz, hatta kabrine bile girer, onu kabir azabından dahi kurtarır. Nefsin, o çirkin sıfatları korkunç birer canavar halinde kabrine saldırdıkları vakit, o nûr zâhir olur ve azap için gelen o canavarlar hemen kaçarlar. Hak teâlâ, ne zaman ki ümmet-i Muhammed'in âsilerinin cehenneme sürülmelerini irade buyurduğunda, Zakirlerin yüzleri kararmaz, boyunlarına zincir takılmaz, LÂ ÎLÂHE İLLALLÂH' ın fazileti orada da imdatlarına yetişir. Zebaniler, onları feryat ve figan içinde cehenneme götürdükleri zaman, cehennem mâlikleri yüzlerinin kararmamış ve boyunlarına zincir takılmamış olduklarını görürler ve:
— Böylesi de hiç cehenneme gelmemişti, acaba bunlar kimlerdir? diye sorarlar.
Zebaniler:
- Bize böyle emrolundu, başka bir şey bilmeyiz, cevabını verince, bu defa
kendilerinden sorarlar:
— Sizler hangi kavimden ve hangi ümmettensiniz?
Yüzleri kararmamış ve boyunlarına zincir vurulmamış cehennemlikler cevap
verirler:
— Bizler LA ÎLÂHE İLLALLAH diyen ümmetteniz. Bizim peygamberimize Kur'an-ı azim-üş-şân nazil olmuştu, bizler de o Kur'anı okurduk. Günde beş vakit namaz kılardık. Yılda bir ay oruç tutardık. Yılda iki defa bayram namazı kılardık. Mallarımızın zekâtını verirdik. Şimdi, cehennem heybetinden ve kıyamet korkusundan bu amellerimiz yok olduğundan mahcup ve perişan kaldık ve peygamberimizin adını unuttuk. Zebaniler derler ki:
— Kendisine Kur'an-ı azim nazil olan zât-ı akdes Hz. Muhammed Mustafa sallallahu aleyhi ve sellem dir. Bu söylediklerinize bakılırsa, sizler de Muhammed ümmetinden olacaksınız.
Bunlar, Muhammed aleyhisselâmın mübarek adını işitince, ağlayıp feryat ederler ve:
. — Evet, bizler Muhammed aleyhisselâmın ümmetindeniz, derler. Zebaniler:
— Ey Muhammed ümmeti! Dünyada ettiğiniz ameller, namazlar, oruçlar, zekâtlar, haclar, zikirler, tesbihler, hayırlar, hasenatlar nasıl oldu sizleri cennete götürmedi de buraya düştünüz?
Bunlar cevap verirler:
— Bizler gerçi bu saydığınız amelleri işlerdik. Fakat, Müslümanları incitirdik,
haram-helâl demez ne bulursak yerdik. Dedikodu ederdik, elimiz altında olanlara ve başkalarına zulüm ederdik. Mahşer yerine geldiğimizde, üzerimizde hak sahibi olanları çağırdılar. Onlar da bizlerden davacı olunca amellerimizi alıp onlara verdiler ve bizim amellerimizle cennete gittiler. Bizi de mahrum ve mahzun cehenneme gönderdiler.
Evet, üzerinde kul hakkı bulunanların bütün amelleri ellerinden alınır ve hak
sahiplerine verilir amma, LÂ ÎLÂHE İLLALLAH nurunu kimse alamaz. Hatta, onu mizana dahi koymazlar. Zira, LÂ ILÂHE İLLALLAH demeğe hiçbir şey karşılık ve benzer olamaz. Bu zavallılar yalvarırlar:
— Bize müsaade edin de biraz ağlaşalım, derler. Müsaade edilir ve ağlamaya
başlarlar. O kadar ağlarlar ki, cehennem mâlikleri onlara:
— Sizler, bu ağlamayı dünyada iken yapmanız gerekti. O zaman hiç kimseyi
incitmeseydiniz, üzerinizde kimsenin hakkı bulunmasaydı, burada bu azaplara
uğramazdınız. Şimdi ağlamanın size hiçbir faydası yoktur, derler ve zebanilere bunları ateşe atmalarını söylerler. Zebaniler, kendilerini ateşe atmak üzere gelirken, bunlar hep bir ağızdan:
— LÂ ÎLÂHE İLLALLAH, diye çığrışmağa başlarlar.
Ateş, LÂ ÎLÂHE İLLALLAH nidasını duyar duymaz, bunlardan kaçar ve hiçbirini
yakamaz. Cehennem mâlikleri, ateşe sorarlar:
— Bu âsileri neden yakmıyorsunuz? Neden, bunların üzerlerinden kaçıyorsunuz?
Bu defa, ateş cevap verir:
— Bunların üzerlerine varınca, LÂ ÎLÂHE İLLALLAH diye çığrışırlar. Onlardan öyle
bir nur çıktı ki, eğer kaçmasak o nur bizi bile yakar, sıcaklığımızı söndürürdü. Hak
teâlâ, bize LÂ ÎLÂHE İLLALLAH diyenleri yakmağa izin vermedi.
Cehennem mâlikleri âciz kalırlar. Kendi kendilerine:
— Feryatlarına aldırış etmesek de bunları ateşe atsak bile, tevhidin nuru ateşi
söndürecektir, derler ve Hak teâlâ hazretlerine niyazda bulunurlar:
— İlâhi! Burada bir bölük kavim var ki, ateş bunları yakmıyor. Ateş kendilerine
saldırınca, bunlar LÂ ÎLÂHE İLLALLAH diyorlar, ateş onlardan kaçıyor ve yakmıyor. Korkuyoruz ki, bunların nuru ateşi tamamen söndürecek,
Hak celle ve âlâ ferman buyurur:
— İhlâs ile LÂ ÎLÂHE İLLALLAH diyenleri, ateşe yakmayacağını vaad ettim. Zira,
onlar benim Zâkirlerimdir. Varın, çıkarın onları ve cennete götürün. Onları, cehennemden çıkarır, nurdan buraklara bindirir ve cennete götürürler.
Nitekim, iki cihan serveri buyurmuştur:
“La ilahe illallah diye şehadet edenlerin cesetlerine, Allahu teâlâ ateşi haram eder ve onlara cenneti vacip kılar.”

Müzekki'n-Nüfus