Kiralık evde oturuyorum diye herkes bana acıyor.

Ama sadece acıyor. Akıl veriyor.

Kredi çek, ödersin. Yavaş yavaş ödersin. Kiraya verdiğin para haram. Ev zarurettir. Bu zamanda ev olmazsa olmaz. Hocam, sana şu ev yakışır...

Hangi ortama gitsem acınacak gözle bakılıyorum. Suçum ne? Kiralık evde oturuyorum!

En acıtanı ise "hocam, Allah kerimdir, inşallah bir gün ev sahibi olursun!" sözü. Allah, faizli kredi çekerek ev alana kerim de bir bize kerim değil!

Şunu da özür dileyerek söylemek istiyorum: Maaşının yarısı kadar kira verdiğim adam bile bana acıyor.

Geçen gün üç beş kişilik bir ortamda oturuyordum. Her birinin 350.000 liralık evi vardı. Tabi on yıllık kredi borcu ile... Hepsi bana akıl veriyordu. Az sonra birine 150 lira para lazım oldu. Hiçbirinde para yoktu. Sadece benim cebimde para vardı. Evim kiralık ama cebimde para vardı.

Allah rızası için, ev alması ya da arabasının modelini yükseltmesi için birine akıl vereceğinize elinizi cebinize atın ve para verin! Şu fani dünyada akıl verenler para vermiyor onu biliyorum. Ben kredi borcu ile yandım, sen de yan diyorlar!

Kardeşim, cebinde paran olsun ama evin olmasın! Zira Allah borç para vermiyor. Kullar da vermiyor. Verecek tek yer var. Tefeci ya da kurumsal tefeci...