Beş duyu vardır: görme, işitme, koku, tat ve dokunma. Görme ve duyma duyuları temel olanlardır ve bu ikisinden temel görme görme duyusudur. Dokunma hissi, toprak elementini temsil eden ve soğuğa ve sıcağa duyarlı olan cildin aracısıyla algılanır. Lezzet duygusu, su elementini temsil eden dilin aracısıyla algılanır; tüm tuz, ekşi ve tatlı, keskin ve acı tatlar onun tarafından ayırt edilir. Koku duygusu, koku ve kokuları ayırt edebilen burun ortamı, nefes kanalı aracılığıyla algılanır. İşitme duygusu havayı temsil eder ve kulakların aracısıyla algılanır. Görme duygusu eteri temsil eder ve gözlerin aracısıyla algılanır,

Her duyunun çift yönü vardır, Celal ve Jamal, sağ ve sol taraf tarafından temsil edilen yaşamın güçlü ve nazik yönleri, eylemleri etkileyici ve duyarlı. Bu nedenle, görme hissi bir olsa da, gözler iki; işitme duyusu birdir, ancak kulaklar iki tanedir. Koku duygusu bir, burun delikleri iki. Yani her anlamda. Doğada bu cinsiyet ayrımına neden olan bu ikili özelliktir, çünkü ruh insanda insandır, ancak yüzeye yaklaştıkça erkek ya da kadın olur. Adem ve Havva efsanesi bunu bilenlere ifade eder: Havva Adem'in kaburgasından çıkan iki kişinin bir Ruhtan çıktığı anlamına gelir.

Gerçekte, tek bir anlamı vardır ve belirli bir kanaldan algılanan deneyiminin yönüdür. Bu şekilde, her deneyim diğerinden farklıdır. Bu nedenle, gerçekte bu olmasına rağmen, bu duyuyu beş duyu olarak adlandırabiliriz.

Bir insanın doğasında hangi unsur baskın olursa olsun, içindeki o elemente göre duygu en aktif olanıdır. Ve gece gündüz nefes pek çok kez değiştikçe, elementi duyulara göre hareket eder. Duyuların her talebinin nedeni budur. Duyulardan herhangi birine düşkün olan kişi, bu duyguyu, tıpkı attar gibi, her zaman kendine yakın tuttu, zamanla koku duyusunu sıktı, ancak attar kokusuna köreldi. Aynı şey tüm duyular için de geçerlidir. Tasavvuf, bu yüzden, yaşamı hoşgörü için değil, eskisi ustalık ve ikincisi kölelik için değil, deneyim uğruna duygular aracılığıyla yaşar.