Ben ilk okul ve orta okul çağlarımda köydeki arkadaşlarımı eve toplar, oturdugumuz odanın kapısını kilitlerdim. Sonra seytanlı cinli filmler acardım. Özellikle dabbe isimli filmi. Zorla izletirdim. Arkadaşlarım ağlardı kaçacak yer ararlardı ama ben bundan büyük zevk alırdım. Kardeşlerimi evde her yalnız oldgumuzda korkuturdum. Yanı tüm komsular seslerımızı duyarlarmış. Annemi ararlarmış (koş nuriye cocukları korkutuyor, cocuklar özürlü olacak yetiş) diye anneme haber verirlermiş. Akşam olunca amcamların evlerinin arkasına gider çinkodan çatıları vardı hep taş atardım onların ve cocuklarının bağırma korkma çığlık atma sesleri bana keyif verirdi.
Bırde o donemde aynaya cok bakıyordum. Elimden hiç aynayı bırakmıyordum. Kendimi güzel bulduğum için değıl ama bir sey beni çekiyordu. Hep ayna karşısındaydım tüm günüm ve gecem boyle geçiyordu. Geceleri aynaya baktığımda yansımamın farklılaştığını farkettim çünkü ben cok dikkatli bakıyordum. Dalıyorum hatta. Bakışlarım değişiyordu. Ben normal bakarken yansımam bana sınırlı veya alaycı bakıyordu. Ben o zamanlar bi şeyler olduğunu farketmeye başlamıştım ve aşırı vesvese ile yaşıyordum.
O gunden beri karanlıktan korkmaya başladım.
Karanlıkta kalınca arkadan biri boğazıma yapışacak gibi hissediyorum o enerjiyi yakınımda hıssedıyorum ve kaçma isteği geliyor mutlaka da nefesim kesiliyor.
Bu durumu aşamıyorum