ikinci deneyim

bu sefer başka bir taita ile bogota içerisinde bir evde toplandık. ilk deneyimden aldığım derslerle daha iyi geçeceğini düşünüyordum (hala akıllanmamışım!). genel olarak seremoni benzerdi. ortamda garip bir enerji vardı yine. nadiren sessiz; kimi dans ediyor, kimi davul çalıyor, kimi yelpazeleri sallıyor. içe kapanmak aslında neredeyse imkansız bazı sessizlik anları dışında. ama kalabalık bir yerdeydim ve herkes kendine göre huzura ulaşıyordu (kusuyordu). zaman zaman durgunlaşan sessiz anlarda taita birdenbire bir çığlık atınca irkiliyordum. ilk fincan 1 saat geçmesine rağmen bir etki etmemişti. aklımdan da herhalde sorun yajede diye geçiyordu (saygısızlık ikinci hata). bu yüzden ikinci bir fincan yaje aldım. işin aslı ne kadar içerseniz o kadar iyi pinta görebilirsiniz ama genelde vücudunuz bunu kabul etmiyor. tahmin ettiğim gibi ikincisi yeterli oldu ve o midenize oturan his yeniden oluşmaya başladı. fakat bir şeylerin farklı gittiğini hissedebiliyordum. bir süre sonra renksiz ağlar görmeye başladım. bunların hareketleri sürerken gözümü açtığımda etrafımda farklı bir gerçeklik olduğunu hissedebiliyordum. ilk defa renkli figürler görmeye başlamıştım. daha çok gökkuşağı renklerinde bir çubuğun ossilasyonu diye tarif edebilirim bunu. bu tip görüntüler kusmaya ne kadar yakın olduğunuza bağlı olarak gidip gelirken bir tür yanılgıya düşüp bedeninizi kontrol edebileceğinizi düşünüyorsunuz, fakat içinizde biriken baskıyı kontrol etmenin bir yolu yok. bu baskı doruk noktasına ulaştığında görüntüler de renkleniyor ve şekiller rahatsız edici figürlere dönüşüyor. ilk deneyimimde kendisini göstermeyen canavarlar da şimdi ortaya çıkmaya başlamıştı ve belli belirsiz saldırıyorlardı. bunu takiben anlam veremediğim ama rahatsız eden sayısız ağız açılıp kapanıyordu gözlerim önünde. etrafımda oturan insanlar da şekil değiştirmiş ve sanki onlar gitmiş yerlerine ruhlar gelmişti; karanlık, şekilsiz ve saygı duymamı isteyen figürler. görüntüleri sağlayan şey aynı zamanda onu analiz etmenizi ve kaydetmenizi engelleyen de bir güç. bu nedenle onları ne kadar tahlil etmeye çalışırsanız o kadar uçucu oluyorlar. ruhlar diyarına giriş yaptığınızda anın kendiliğindenliğine saygı göstermeniz gerekiyor. bu şekilde görüntüler zirvesine vardığında bu sefer kusma yoluna değil tuvalete gitme yolunu seçmiştim ve ilk defa bedenim bir engel çıkarmamıştı. buna ne kadar sevindiğimi anlatamam o acı ve dehşet ortasında zira bu son çıkarma aşamasında psikolojik ve fizyolojik anlamda bütün yan etkiler de doruk noktasına ulaşmış oluyor. tabi ilk başta daha iyi olacağımı düşünürken giderek dibe batacağımı bilemiyordum doğrusu. bu ilk döngünün ardından bunu bir diğeri izledi: bu sefer kusmuştum. ve bunu diğeri izledi. her döngü kendine özgü bir karaktere sahip ve yine lineer değil, daha iyi olacağınızın bir garantisi yok. artık kötü hissetmediğiniz noktaya gelene kadar kendini arındırmanız gerekiyor. daha sakin bir düzeye ulaştığınız zaman görüntüler de daha keyif verici oluyor doğal olarak ama bu görüntüleri 'gerçek' dünyayı izler gibi izlemenizin bir yolu yok. pinta tamamen akışkan ve değişken bir şey. farklı görseller sürekli olarak birleşip yeni bir şey meydana getirip dağılarak başka bir dizayna ulaşıyorlar, sürekli hareket eden bir renk denizi ve gönderdikleri mesajlar aklımızın alabileceğinin çok çok ötesinde sıkıştırılmış oluyor çoğu zaman.