Bazen yazmak istemez insan
Ya da okumak
Öyle bunalır ki bazen hayattan,
"hiç kimse hiç bir şey söylemesin" ister
Hiç kimse sormasın, hiç kimse teşekkür etmesin,
hiç kimse "çok yaşa" demesin ister
Hapşırmak bile istemez kimi zaman
Bazen hapşırırken bir saniyeliğine duran kalbinin,
durduğu anda zamanı durdurası gelir insanın,
bir süreliğine
Bir de duran kalple denemek ister,
atan kalple denediklerini
Bir de duran kalple sevmek ister,
atan kalple karşılıksız sevdiklerini
Bir de duran kalple tatmak ister kırılganlıkları
Susar bazen insan attığı sessiz çığlıklarla,
cevap vermez, kapanır dünyasına
Kollarını bağlayıp bekler bazen insan,
neyi beklediğini bilmeden,
neyi beklediğini düşünmeden
Yazar bazen insan, ne yazdığını anlamadan,
ne yazdığını bilmeden,
uçan serçenin kanat çırpışını sezmeden
Ağlar bazen insan,
neye ağladığını bilmeden, sebepsiz!
Ağlar, açığa vurur duygularını yiğitçesine
Bazen kuruyan bir ağaç dalına ağlar
Bazen ayağı kırılmış bir güvercine
Bazen bir karıncanın ölümüne
Bazen savaşta kucak kucağa ölen
anne ve bebeğin cansız bedenlerine
Bazen petrole bulanmış bir kuşun son bakışlarına
Yok olan ormanlara çağlar bazen insanın gözyaşları
Bazen giden sevgilinin sıcak tenine
Bazen terk edenlerin hediye ettikleri son gülüşlere
Bazen güneşin doğuşuna döker damlalarını insan
Bazen bir gül atılır insanın üzerine, elleri çivili,
ayakları prangalı iken
Ciğerini deler o gül, şiddetle parçalanan bedeni vız gelir
Ellerin taşıyla değil, dostunun gülüyle yaralanır
Bazen ekşitmek ister insan yüzünü, sebepsizce
Bazen tatlandırır, büyük bir sahtelikle
Bazen kollarını bağlar insan
Düşünür,
Düşünür,
Düşünür...
yirmi yıl sonraki düşüncelerini
Yirmi yıl sonraki pişmanlıklarını…
Bazen insan annesini düşünür
Hasret yakar kemiklerini, eritircesine
Bazen babasını düşünür
Bazen yıkılan romanını düşünür
Romanını yıkanlardan sevgisini esirgemezcesine
Bazen sırtındaki hançer izlerini düşünür,
en yakınlarından, sezdirmeden gelen,
bazen akrabalarından, yine yüzlerine gülümsercesine
Ağlar yine insan, duygularını açığa vurur, yiğitçesine
Hıçkırıkları boğazına düğümlenir
Bazen kardeşini düşünür
Bazen güler insan nedensizce
Sabah uyandığında karşılaştığı
bembeyaz sürprize güler bazen,
şehrine düşen ilk karla
En anlamsız fıkraya güler bazen, bazen en hüzünlü hikayeye
Bazen bir çocuğun kumdan kale yapmasına güler,
bazen bir kalenin matı getiren son hamlesine
Bazen güler insan, unutur tasalarını
Güler çiçek açan bahçesinin ilk meyvelerine
Bazen düşünür insan
Sevdiklerini düşünür, ağladıklarını düşünür,
güldüklerini düşünür
Bulutları düşünür bazen insan, bazen yağmuru,
bazen doluyu, bazen karı
Gökkuşağının yedi rengine dalar bazen insan
Düşünür bazen
uçsuz, bucaksız denizlerin, en uzak dalgalarını
Bazen kumları
Bazen yosunları
Bazen denizanalarını…
Bazen hatırlar insan
Bir parça ekmeği parçalamaya çalışan
serçe hatırlatır bazen insana,
bazen de küçücük bir bebeğin yüzündeki sıcacık gülümseme
Hatırlatır insana hayatın en ince ayrıntılarıyla
yaşanması gereken eşsiz bir güzellik olduğunu
Bazen göçmek ister insan, tasasız, dertsiz, habersiz
Kimse sormasın ister, kimse duymasın
Kimse "çok yaşa" demesin ister
Hapşırdığında bir saniyeliğine duran kalbinin,
durduğu anda zamanı durdurmak ister, kısa bir süreliğine
Yerde bunalır bazen insan,
uçmak ister, tasasız, dertsiz, kedersiz,
bulutların üzerinden, yıldızların içinden, uçmak ister sonsuzluğa.