Allah'ın var olduğuna inanıyor, ahiretin geleceğini biliyor insan... Ölümün kaçılılmaz olduğunu ve bir son olmadığını bildiği halde sorumlu bir hayattan uzak düşebiliyor.
Vicdan insanın kendisinde var olan mahkemesidir. Ya da
"Maliki yevmiddin" ayetini burda yaşamak, ne yapıp yapmadığına dair halini Allah huzurunda yargılamaktır. Günü değerlendirdiğinde yüreğin hafif hissediyorsa, vicdanını dinlemişsin demektir.
Kurduğun mahkemenin sahibi, senin de Sahibin olduğuna göre orada iki seslilik de olmuyordur.
Aynaya baktığında bunu ben nasıl yaptım, bir başkası yapsaydı en keskin dilimle onu yargılar,en olmaz davranışlarımla cezalandırmayı isterdim dememiz işten değildir..
Kendimize torpil geçebiliyorsak nefis bizim değil biz nefsimizin olmuşuz zaten. Yok yüzümüz kızarıyorsa, gözümüzü gözümüzden kaçıracak yer arıyorsak, hala ümit var demektir.
Gözümüzün kendi aynasına, Kulağımızın vicdamızın sesine kör ve sağır olmadığı, huzuru ellerimizde tutabilmenin erdimiyle yaşayan ruh olmanın duasıyla...