Kabala, bu dünyada var olan yaratılmış varlıklara Yaratan’ı ifşa etme yöntemidir.
Kabala, Lekabel (almak) kelimesinden gelir. Bu dünyada yaşayanların amacı tüm
sonsuz hazzı almaktır ki bütün Yaratılış bunun için oluşturulmuştur.
Bir diğer kişi hissi sadece insanlarda geliştirilmiştir. Bu duygu kıskançlık, empati,
utanç ve manevi yükselme hissi verir. Başkalarını hissetme yeteneği Yaratan’ı
hissetmemize imkân vermek için içimizde yaratılmıştı.
Yaratan’ı hissetme, herkesin Yaratan’ı tam olarak arkadaşını hissettiği gibi
hissetmesi demektir. Musa’nın Yaratan’la “yüz yüze” konuştuğu söylenir. Bu şu demektir; o, Yaratan’la ilişkisinin yakınlık derecesine göre, bir arkadaş gibi, Yaratan’ın
mutlak edinimi hissine sahipti.
Hareketin sonu ilk düşüncede oluşur: Tıpkı, ev inşa eden bir insanın önce planı
yapması ve sonra nihai amaca uygun olarak ayrıntılar üzerinde çalışması gibi, kişinin
tüm eylemleri önceden belirlenmiş nihai amaç tarafından belirlenir.
Yaratılışın nihai amacına açıklık kazandırdıktan sonra, Yaratılışın ve onu kontrol etme
yollarının nihai amaca tekabül ettiğini anlıyoruz. Yönetimin amacı insanlığın aşamalı
gelişiminde yatar, ta ki Yaratan’ı dünyamızdaki diğer yaratılan varlıkları hissettiğimiz
gibi hissedene dek.
Yukarıdan aşağıya, maneviyatı aşamalı olarak edinmenin bir yoludur. Diğer bir
deyişle, bu bizim, kişinin bir diğerini tam olarak kendisini hissettiği gibi hissettiği ve
manevi nesneleri, fiziksel nesneleri hissettiği açıklıkta hissettiği ve buna Yaratan’ın
Kendisine kadar tüm seviyelerde devam ettiği noktaya kadar gelişimimizdir. Yaratılışın
Yukarıdan inişinde geçtiği ve aynı seviyeler boyunca ilerlediği, Yaratan’ın edinim sırası
budur. Bu şu demektir; bu yol zaten mevcuttur ve biz daha yüksek seviyeleri ifşa
ettikçe, bunlara tekabül eden daha alçak seviyeleri de tamamen ifşa ediyoruz.
Aşağıdan yukarıya, her iki dünyada da Yaratılışın sırasıdır: manevi olan ve bizim son
maddesel dünyamız.
Yaratılış yasalarının manevi olarak yerine getirilmesi: Yaratılışın amacını
gerçekleştirme düşünce ve arzusu, manevi mükemmelliği edinme yoludur.
Kabala’da dönemler: Yaratılışın başından beri ve İkinci Tapınağın yıkılışına kadar,
Kabalistler “açıkça” Kabala çalışmışlardır. Tüm manevi güçler dünyamızda daha somut
algılanıyordu ve özellikle Tapınak ve orada yürütülen hizmetler sayesinde, manevi
dünyalarla ilişkimiz daha yakın ve anlamlıydı.
Toplumun ahlak seviyesi düştü ve bizler değersizleştik (yani özelliklerimizin farklılığı)
ve manevi dünyaları hissetme yeteneğimizi kaybettik. Dolayısıyla, Tapınak yıkıldı ve
sürgün dönemi başladı. Kabalistler gizlice çalışmaya devam ettiler ve “layık olmayanlara” Kabala’yı erişilemez kıldılar.