İmam Muhammed Bâkır aleyhisselam babalarından şöyle nakleder:

Birgün Emirülmüminin Ali aleyhisselam Hasan bin Ali ve Selman-ı Farsi (r.a) ile geldi. Hz. Ali, Selman’ın elinden tutmuş olarak mescid-ül Haram’a girip oturdu. Vakarlı ve elbisesi düzgün biri gelip selam vererek Emirülmüminin’in karşısına oturdu. Ve şöyel dedi: Ey Emirülmüminin! Sana üç soru sormak istiyorum. Emirülmüminin şöyle buyurdu: İstediğin soruları sor. Adam dedi ki: Bana habar ver, insan uyuduğu zaman rûhu nereye gidiyor? Ve insan nasıl oluyorda hatırlıyor ya da unutuyor, nasıl oluyor da insanın oğlu amcasına veya dayısına benziyor? Emirülmüminin aleyhisselam Hasan (aleyhisselam)’a dönerek buyurdu: Ona cevap ver ey Ebu Muhammed! Hz. Hasan (aleyhisselam) o adama buyurdu ki: “İnsanın uyuduğu zaman ruhunun nereye gittiği sorusunun cevabı şudur; Ruh rüzgara aittir, rüzgar da havaya aittir. İnsan uyanıncaya kadar ruh havada kalır. Eğer Allah bu ruhun bedene dönmesine izin verirse ruh rüzgarı, rüzgar da havayı cezbeder. Sonra sahibinin bedenine yerleşir. Ve Allah o rühun bedene dönmesine izin vermezse havâ rüzgarı, rüzgar da ruhu cezbeder. Böylece kıyamete kadar bedene dönmez.

O soryduğun hatırlama ve unutmaya gelince: Süphesiz insanın kalbı bir kaptadır ve o kabı örten bir kapak vardır. Eğer o Muhammed’e ve Âl-i Muhammed’e kamil bir selam gönderirse o kapak, tabağın ve kabın üzerinden kalkar. İnsan kalbine ışık gelir ve unuttuğunu hatırlar. Ve eğer o, Muhammed’e ve Âl-i Muhammed’e salat göndermez veya onlara selam eksik göderir veya Ehl-i Beyt’e selam göndermezse o kapak hep o kabın üzerinde kalır ve kalp kararır ve o kimse şaşırır, hatırladığını unutur.

İnsanın çocuğunun amca veya dayısına benzemesine gelince: Eğer adam sakin kalp ve damarlarla, huzur içinde karısına yaklaşırsa o nütfe (meni) rahime gider ve çocuk ya babasına ya da annesine benzer. Ama eğer sakin kalp ve damarlarla karısına yaklaşmazsa ve bedeni ıztırap içinde olursa nütfe (meni) de ıztırap içinde olur. Eğer amcaların damarlarından birine vaki olursa, çocuk amcalarına benzer. Eğer dayıların damarlarından birine vaki olursa, çocuk dayılarına benzer.”

Adam şöyle dedi: Şehadet ederim ki Allahtan başka ilah yoktur. Ve her zaman buna şehadet ederim. Ve şehadet ederim ki Muhammed (sallallahu aleyhi ve âlih) Allahın resulüdür. Her zaman bunu söyler ve şehadet ederim. Ve şehadet ederim, sen Resulullah’ın vasîsisin. Ve onun hücceti ile kıyam edersin. Ve her zaman bunu söyler ve şehadet ederim.” Sonra eliyle Emir-ül-müminin’e (aleyhisselam) işaret ederek şöyle dedi: Şehadet ederim; sen onun vasîsinin ve hüccetisin. Ve bunu her zaman söylüyorum. Sonra eliyle Hüseyn aleyhisselam’a işaret edip dedi ki: Şehadet ederim; Hüseyn bin Ali onun vasisi ve ondan sonraki imamdır. Ve her zaman diyorum: Şehadet ederim ki Ali bin Hüseyn, Hüseyn’in emri ile imamdır. Şehadet ederim ki Muhammed bin Ali, Ali (Zeynelabidin’in) emriyle imamdır. Ve şehadet ederim ki Cafer, Muhammed’in emriyle imamdır. Ve şehadet ederim ki Ali, Musa’nın vasisidir. Ve şehadet ederim ki Muhammed, Ali’nin emriyle imamdır. Ve şehadet ederim ki Ali (Naki) Muhammed’in emriyle imamdır. Ve şehadet ederim ki Hasan, Ali’nin emriyle imamdır. Ve şehadet ederim ki Allahın iznine kadar Hüseyn’in evlatlarından ismi ve künyesi söylenmeyen biri yeryüzünü adâlet ve eşitlikle dolduracaktır. Tıpkı zulüm ve sitemle dolduğu gibi. Selam olsun sana ey Emirülmüminin. Allahın rahmet ve bereketi de senin üzerine olsun.” Sonra kalkarak gitti.

Emirülmüminin, Hasan’a (aleyhisselam) şöyle buyurdu: Ey Ebu Muhammed! Git, bak acaba nereye gidecek? Dedi ki: Onu izlemek için çıktığımda bir anda nereye gittiğini görmedim. Emirülmüminin aleyhisselam’a dönüp durumu ona bildirmek istediğimde şöyle buyurdu: Ey Ebu Muhammed’ onu tanıyor musun? Dedi ki: Hayır, Allah, resülü ve Emir-ül-müminin daha iyi bilirler. Buyurdu ki: O, Hızır (aleyhisselam) idi.”