Bir mümine en yakışmayan hal kibirdir, büyüklenmedir. Kendini büyük görmektir, ilim davasında bulunmaktır. Üstünlük taslamak, kendini diğer insanlardan ayırmaktır. Kemâlat iddiasında bulunmaktır.

Bizim hayır ve şer diye ayırdığımız, lütuf ve kahır diye adlandırdığımız her şey Cenab-ı Rabbül alemindendir ve onun bize olan aşkındandır. Rabbimiz ruhumuzu temizleyip bizi kendisine dost yapmak için başımıza getirir. Burada kulu görmek doğru değildir. İki görmek doğru değildir. Bize isabet eden her ne olursa olsun nerden ve kimden gelirse gelsin onu Allah'tan bileceğiz. Allah'tan başkasına irade, güç, kuvvet, kudret vermek ve Rabbimizden gayrıyı görmek mümine yakışmaz.

Fakat bizden sâdır olan ve kendimize ya da başkasına isabet eden iyilikler ve güzelikler Allah'tandır, kötülükler ise nefsimize aittir. İyilik ve güzellikler için kendimize bir varlık vermek müminliğe, kulluğa yakışmaz.

Kendimizi Rabbimize sevdirmek için onun dini uğruna biraz çabalamak, biraz meşakkat çekmek gerekir. Mümin Rabbini seven kul demektir ve sevgi ispat ister, aşk fedakarlık ve ispat ister.

Resulullah Efendimiz dedi: Tüm mahlûkat Allah'ın aile fertleri gibidir ve o ne güzel aile reisidir.

Bu huzurda olma halini, bu yakınlığı ve bağı hissetmek, hissederek yaşamak lazım.

Güleryüz ve yardımlaşma Rabbimizi memnun eder. Alttan alıp idare etme Rabbimizi sevindirir. Affedip büyük durma Rabbimizin bize muhabbet nazarıyla bakmasına sebeptir.

Kibir, riya, hased, cimrilik, kin, nefret müminin üzerinde çok kötü görünür. Her an bizi izleyen Rabbimizin bize bakarken rahatsız olmasını ister miyiz! Nefis bazen şımarık bir çocuk, bazen de kuduz bir köpek haline gelebilir. Onu kontrol altında tutmak ve her an muhasebesini yapmak gerekir.

Bunu yapacağız inşallah çünkü Allah'a dost olmaya aday olanlara kötü düşünceler ve kötü huylar hiç yakışmıyor.